Ja,| Jan,| ujrzałem: oto drzwi otwarte w niebie,|| a głos,| ów pierwszy, jaki usłyszałem, jak gdyby trąby rozmawiającej ze mną,| powiedział: «Wstąp tutaj,| a to ci ukażę, co potem musi się stać».|| Doznałem natychmiast zachwycenia:| A oto w niebie stał tron i na tronie Ktoś zasiadał.|||

A Zasiadający był podobny z wyglądu do jaspisu i do krwawnika,| a tęcza dokoła tronu – podobna z wyglądu do szmaragdu.|| Dokoła tronu – dwadzieścia cztery trony,| a na tronach dwudziestu czterech siedzących Starców, odzianych w białe szaty,| a na ich głowach złote wieńce.|| A z tronu wychodzą błyskawice| i głosy, i gromy,| i płonie przed tronem siedem lamp ognistych,| które są siedmiu Duchami Boga.|||

Przed tronem – niby szklane morze podobne do kryształu,|| a pośrodku tronu i dokoła tronu cztery Istoty żyjące,| pełne oczu z przodu i z tyłu:|| pierwsze Istota żyjąca podobna do lwa,| druga Istota żyjąca podobna do cielca,|| trzecia Istota żyjąca mająca twarz jak gdyby ludzką| i czwarta Istota żyjąca podobne do orła w locie.|||

Cztery Istoty żyjące| – a każda z nich ma po sześć skrzydeł|| – dokoła i wewnątrz są pełne oczu| i bez wztchnienia mówią dniem i nocą: Święty, Święty, Święty,|| Pan Bóg wszechmogący,| Który był i Który jest, i Który przychodzi.|| A ilekroć Istoty żyjące oddadzą chwałę i cześć, i dziękczynienie Zasiadającemu na tronie,| Żyjącemu na wieki wieków,|| upada dwudziestu czterech Starców przed Zasiadającym na tronie| i oddają pokłon Żyjącemu na wieki wieków,|| i rzucają przed tron wieńce swe,| mówiąc: «Godzien jesteś, Panie i Boże nasz,| odebrać chwałę i cześć, i moc,|| bo Ty stworzyłeś wszystko,| a z woli Twojej istniało to i zostało stworzone».|||

Jezus opowiedział przypowieść,| ponieważ był blisko Jeruzalem,|| a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi.|||

Mówił więc: «Pewien człowiek szlachetnego rodu| udał się do dalekiego kraju, aby uzyskać dla siebie godność królewską| i wrócić.|| Przywołał więc dziesięciu sług swoich,|| dał im dziesięć min i rzekł do nich:| „Obracajcie nimi, aż wrócę”.|| Ale jego współobywatele nienawidzili go|| i wysłali za nim poselstwo z oświadczeniem:| „Nie chcemy, żeby ten królował nad nami”.|||

Gdy po otrzymaniu godności królewskiej wrócił,|| kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze,| aby się dowiedzieć, co każdy zyskał.|||

Stawił się więc pierwszy| i rzekł: „Panie, twoja mina przysporzyła dziesięć min”.|| Odpowiedział mu: „Dobrze, sługo dobry;| ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny,| sprawuj władzę nad dziesięciu miastami”.|||

Także drugi przyszedł i rzekł: „Panie,| twoja mina przyniosła pięć min”.|| Temu też powiedział: „I ty miej władzę nad pięciu miastami”.|||

Następny przyszedł i rzekł: „Panie, oto twoja mina,| którą trzymałem zawiniętą w chustce.|| Lękałem się bowiem ciebie, bo jesteś człowiekiem surowym:|| bierzesz, czego nie położyłeś, i żniesz, czego nie posiałeś”.|| Odpowiedział mu: „Według słów twoich sądzę cię, zły sługo!|| Wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym:| biorę, gdzie nie położyłem, i żnę, gdzie nie posiałem.|| Czemu więc nie dałeś moich pieniędzy do banku?|| A ja po powrocie byłbym je z zyskiem odebrał”.|||

Do obecnych zaś rzekł: „Zabierzcie mu minę| i dajcie temu, który ma dziesięć min”.|||

Odpowiedzieli mu: „Panie, ma już dziesięć min”.||

„Powiadam wam: Każdemu, kto ma, będzie dodane;|| a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma.|| Tych zaś przeciwników moich,| którzy nie chcieli, żebym panował nad nimi,| przyprowadźcie tu i pościnajcie w moich oczach”».|||

Po tych słowach szedł naprzód, zdążając do Jerozolimy.|||

Po trzech miesiącach pobytu na Malcie| odpłynęliśmy z Pawłem| na statku aleksandryjskim z godłem Dioskurów,| który przezimował na wyspie.|| Przybywszy do Syrakuz, pozostaliśmy trzy dni.| Stąd płynąc wzdłuż wybrzeża, przybyliśmy do Regium| i po jednym dniu, gdy powiał wiatr południowy,| nazajutrz przybyliśmy do Puteoli.|| Tam spotkaliśmy braci| i zostaliśmy na ich prośbę siedem dni.|| Tak przybyliśmy do Rzymu.|||

Tamtejsi bracia,| dowiedziawszy się o nas,| wyszli nam naprzeciw aż do Forum Appiusza i Trzech Gospód.|| Ujrzawszy ich Paweł podziękował Bogu i nabrał otuchy.|||

Gdyśmy weszli do Rzymu,| pozwolono Pawłowi mieszkać razem z żołnierzem, który go pilnował.|| Przez całe dwa lata pozostał w wynajętym przez siebie mieszkaniu| i przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili,|| głosząc królestwo Boże| i nauczając o Panu Jezusie Chrystusie| zupełnie swobodnie, bez przeszkód.|||

Po nakarmieniu tłumów| Jezus zaraz przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi| i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy.| Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić.| Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał.|||

Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu,| miotana falami, bo wiatr był przeciwny.||

Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze.| |

Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze,| zlękli się, myśląc, że to zjawa,| i ze strachu krzyknęli.|||

Jezus zaraz przemówił do nich: «Odwagi,| Ja jestem,| nie bójcie się».|||

Na to odezwał się Piotr: «Panie, jeśli to Ty jesteś,| każ mi przyjść do siebie po wodzie».||

A on rzekł: «Przyjdź».|| Piotr wyszedł z łodzi| i krocząc po wodzie przyszedł do Jezusa.||

Lecz na widok silnego wiatru uląkł się| i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie».||

Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go,| mówiąc: «Czemu zwątpiłeś, małej wiary?»| Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył.|||

Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim,| mówiąc: «Prawdziwie jesteś Synem Bożym».|||

Zginam kolana moje| przed Ojcem, od którego bierze nazwę| wszelki ród na niebie i na ziemi,|| aby według bogactwa swej chwały| sprawił w was przez Ducha swego| wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka.|| Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach;|| abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani,| wraz ze wszystkimi świętymi| zdołali ogarnąć duchem,| czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość,| i poznać miłość Chrystusa,| przewyższającą wszelką wiedzę,|| abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą.|||

«Pan mnie stworzył swe arcydzieło, przed swymi czynami,|| od dawna, od wieków jestem stworzona,| od początku, nim ziemia powstała.|||

Jestem zrodzona, gdy jeszcze bezmiar wód nie istniał|| ani źródła, co wodą tryskają,| i zanim góry stanęły.|| Poczęta jestem przed pagórkami,| nim ziemię i pola uczynił,| początek pyłu na ziemi.|||

Gdy niebo umacniał, z Nim byłam,|| gdy kreślił sklepienie nad bezmiarem wód,| gdy w górze utwierdzał obłoki,|| gdy źródła wielkiej otchłani umacniał,| gdy morzu stawiał granice,| by wody z brzegów nie wyszły,|| gdy kreślił fundamenty pod ziemię.|| Ja byłam przy Nim mistrzynią,| rozkoszą Jego dzień po dniu,| cały czas igrając przed Nim,|| igrając na okręgu ziemi,| znajdując radość przy synach ludzkich.|||

Więc teraz, synowie, słuchajcie mnie,|| szczęśliwi, co dróg moich strzegą.|| Przyjmijcie naukę i stańcie się mądrzy,| pouczeń mych nie odrzucajcie.|| Błogosławiony| ten, kto mnie słucha,|| kto co dzień u drzwi moich czeka,| by czuwać u progu mej bramy,|| bo kto mnie znajdzie, ten znajdzie życie| i uzyska łaskę u Pana».|||

Gdy ukazała się dobroć| i miłość Zbawiciela, naszego Boga, do ludzi,|| nie ze względu na uczynki sprawiedliwe, jakie spełniliśmy,| lecz z miłosierdzia swego zbawił nas|| przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym,| którego wylał na nas obficie| przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego,|| abyśmy usprawieliwieni Jego łaską,| stali się w nadziei| dziedzicami życia wiecznego.|||

Bóg posłał anioła Gabriela| do miasta w Galilei, zwanego Nazaret,| do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef,| z rodu Dawida;|| a Dziewicy było na imię Maryja.||

Anioł wszedł do Niej| i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski,| Pan z Tobą,| błogosławiona jesteś między niewiastami».|||

Ona zmieszała się na te słowa| i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.|| Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo,| znalazłaś bowiem łaskę u Boga.|| Oto poczniesz i porodzisz Syna,| któremu nadasz imię Jezus.|| Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego,| a Pan Bóg| da Mu tron Jego praojca, Dawida.|| Będzie panował nad domem Jakuba na wieki,| a Jego panowaniu nie będzie końca».|||

Na to Maryja rzekła do anioła:| «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?»||

Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie| i moc Najwyższego osłoni Cię.|| Dlatego też Święte, które się narodzi,| będzie nazwane Synem Bożym.|| A oto również krewna Twoja, Elżbieta,| poczęła w swej starości syna| i jest już w szóstym miesiącu| ta, która uchodzi za niepłodną.|| Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».|||

Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska,| niech mi się stanie według twego słowa».|||

Wtedy odszedł od Niej anioł.|||

Ja,| Jan,| ujrzałem oto drzwi otwarte w niebie,|| a głos,| ów pierwszy, jaki usłyszałem, jak gdyby trąby mówiącej ze mną,| powiedział: «Wstąp tutaj,| a to ci ukażę, co potem musi się stać».|| Doznałem natychmiast zachwycenia:| A oto w niebie stał tron i na tronie ktoś siedział.|||

A Siedzący był podobny z wyglądu do jaspisu i do krwawnika,| a tęcza dokoła tronu podobna z wyglądu do szmaragdu.|| Dokoła tronu dwadzieścia cztery trony,| a na tronach dwudziestu czterech siedzących Starców, odzianych w białe szaty,| a na ich głowach złote wieńce.|| A z tronu wychodzą błyskawice| i głosy, i grzmoty,| i płonie przed tronem siedem lamp ognistych,| które są siedmiu Duchami Boga.|||

Przed tronem niby szklane morze podobne do kryształu,|| a w środku tronu i dokoła tronu cztery Zwierzęta| pełne oczu z przodu i z tyłu:|| Zwierzę pierwsze podobne do lwa,| Zwierzę drugie podobne do wołu,|| Zwierzę trzecie mające twarz jak gdyby ludzką| i Zwierzę czwarte podobne do orła w locie.|||

Cztery Zwierzęta,| a każde z nich ma po sześć skrzydeł,|| dokoła i wewnątrz są pełne oczu| i spoczynku nie mają, mówiąc dniem i nocą: «Święty, Święty, Święty,|| Pan Bóg wszechmogący,| Który był i Który jest, i Który przychodzi».|| A ilekroć Zwierzęta oddadzą chwałę i cześć, i dziękczynienie Siedzącemu na tronie,| Żyjącemu na wieki wieków,|| upada dwudziestu czterech Starców przed Siedzącym na tronie| i oddaje pokłon Żyjącemu na wieki wieków,|| i rzuca przed tronem wieńce swe,| mówiąc: «Godzien jesteś, Panie i Boże nasz,| odebrać chwałę i cześć, i moc,|| boś Ty stworzył wszystko,| a dzięki Twej woli istniało i zostało stworzone».|||

Jezus opowiedział przypowieść,| dlatego że był blisko Jerozolimy,|| a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi.|||

Mówił więc: «Pewien człowiek szlachetnego rodu| udał się w kraj daleki, aby uzyskać dla siebie godność królewską| i wrócić.||

Przywołał więc dziesięciu sług swoich,|| dał im dziesięć min i rzekł do nich:| „Zarabiajcie nimi, aż wrócę”.|||

Ale jego współobywatele nienawidzili go|| i wysłali za nim poselstwo z oświadczeniem:| „Nie chcemy, żeby ten królował nad nami”.|||

Gdy po otrzymaniu godności królewskiej wrócił,|| kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze,| aby się dowiedzieć, co każdy zyskał.|||

Stawił się więc pierwszy| i rzekł: „Panie, twoja mina przysporzyła dziesięć min”.|| Odpowiedział mu: „Dobrze, sługo dobry;| ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny,| sprawuj władzę nad dziesięciu miastami”.|||

Także drugi przyszedł i rzekł: „Panie,| twoja mina przyniosła pięć min”.|| Temu też powiedział: „I ty miej władzę nad pięciu miastami”.|||

Następny przyszedł i rzekł: „Panie, tu jest twoja mina,| którą trzymałem zawiniętą w chustce.|| Lękałem się bowiem ciebie, bo jesteś człowiekiem surowym:|| chcesz brać, czegoś nie położył, i żąć, czegoś nie posiał”.||

Odpowiedział mu: „Według słów twoich sądzę cię, zły sługo.|| Wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym:| chcę brać, gdzie nie położyłem, i żąć gdziem nie posiał.|| Czemu więc nie dałeś moich pieniędzy do banku?|| A ja po powrocie byłbym je z zyskiem odebrał”.|||

Do obecnych zaś rzekł: „Odbierzcie mu minę| i dajcie temu, który ma dziesięć min”.|||

Odpowiedzieli mu: „Panie, ma już dziesięć min”.||

Powiadam wam: „Każdemu, kto ma, będzie dodane;|| a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma.|| Tych zaś przeciwników moich,| którzy nie chcieli, żebym panował nad nimi,| przyprowadźcie tu i pościnajcie w moich oczach”».|||

Po tych słowach ruszył na przedzie zdążając do Jerozolimy.|||