Bracia, bądźcie, wszyscy razem moimi naśladowcam| i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują,| jak tego wzór macie w nas.|| Wielu bowiem postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusowego,| o których często wam mówiłem,| a teraz mówię z płaczem.| Ich losem – zagłada,| ich bogiem – brzuch,| a chwała – w tym, czego winni się wstydzić.|| To ci, których dążenia są przyziemne.|||

Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie.|| Stamtąd też| jako Zbawcy wyczekujemy Pana| Jezusa Chrystusa,|| który przekształci nasze ciało poniżone| w podobne do swego chwalebnego ciała|| tą mocą, jaką może On także wszystko, co jest,| sobie podporządkować.|||

Przeto, bracia umiłowani, za którymi tęsknię| – radości i chwało moja!| – tak trwajcie mocno w Panu, umiłowani!|||

Jezus powiedział do swoich uczniów:| «Pewien bogaty człowiek miał rządcę,| którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek.|||

Przywołał więc go do siebie| i rzekł mu: „Cóż to słyszę o tobie?| Zdaj sprawę z twego zarządzania,| bo już nie będziesz mógł zarządzać”.||

Na to rządca rzekł sam do siebie: „Co ja pocznę,| skoro mój pan odbiera mi zarządzanie?| Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę.| Wiem już, co uczynię, żeby mnie ludzie przyjęli do swoich domów,| gdy będę odsunięty od zarządzania”.|||

Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana| i zapytał pierwszego:| „Ile jesteś winien mojemu panu?”| Ten odpowiedział: „Sto beczek oliwy”.| On mu rzekł: „Weź swoje zobowiązanie,| siadaj prędko i napisz pięćdziesiąt”.|| Następnie pytał drugiego: „A ty| ile jesteś winien?”| Ten odrzekł: „Sto korców pszenicy”.| Mówi mu: „Weź swoje zobowiązanie| i napisz: osiemdziesiąt”.|||

Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił.| Bo synowie tego świata| roztropniejsi są w stosunkach z podobnymi sobie ludźmi| niż synowie światłości».|||

Bądźcie, bracia, wszyscy razem moimi naśladowcam| i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują,| jak tego wzór macie w nas.|| Wielu bowiem postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusowego,| o których często wam mówiłem,| a teraz mówię z płaczem.| Ich losem zagłada,| ich bogiem brzuch,| a chwała w tym, czego winni się wstydzić.|| To ci, których dążenia są przyziemne.|||

Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie.|| Stamtąd też| jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego| Jezusa Chrystusa,|| który przekształci nasze ciało poniżone| na podobne do swego chwalebnego ciała|| tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest,| sobie podporządkować.|||

Przeto, bracia umiłowani, za którymi tęsknię,| radości i chwało moja,| tak stójcie mocno w Panu, umiłowani.|||

«Pewien bogaty człowiek miał rządcę,| którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek.|||

Przywołał go do siebie| i rzekł mu: „Cóż to słyszę o tobie?| Zdaj sprawę z twego zarządu,| bo już nie będziesz mógł być rządcą”.||

Na to rządca rzekł sam do siebie: „Co ja pocznę,| skoro mój pan pozbawia mię zarządu?| Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę.| Wiem, co uczynię, żeby mię ludzie przyjęli do swoich domów,| gdy będę usunięty z zarządu”.|||

Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana| i zapytał pierwszego:| „Ile jesteś winien mojemu panu?”| Ten odpowiedział: „Sto beczek oliwy”.| On mu rzekł: „Weź swoje zobowiązanie,| siadaj prędko i napisz pięćdziesiąt”.|| Następnie pytał drugiego: „A ty| ile jesteś winien?”| Ten odrzekł: „Sto korców pszenicy”.| Mówi mu: „Weź swoje zobowiązanie| i napisz: osiemdziesiąt”.|||

Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił.| Bo synowie tego świata| roztropniejsi są w stosunkach z ludźmi podobnymi sobie| niż synowie światła».|||