Pan rzekł do Mojżesza: «Zstąp na dół,| bo sprzeniewierzył się lud twój,| który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej.|| Bardzo szybko odwrócili się od drogi, którą im nakazałem,| i utworzyli sobie posąg cielca ulany z metalu,| i oddali mu pokłon.|| I złożyli mu ofiary, mówiąc: „Izraelu, oto twój bóg,| który cię wyprowadził z ziemi egipskiej”».|||

   I jeszcze powiedział Pan do Mojżesza:| «Widzę, że lud ten jest ludem o twardym karku.|| Zostaw Mnie przeto w spokoju,| aby rozpalił się gniew mój na nich.|| Chcę ich wyniszczyć,| a ciebie uczynić wielkim ludem».|||

   Mojżesz jednak zaczął usilnie błagać Pana| Boga swego| i mówić: «Dlaczego, Panie, płonie gniew Twój| przeciw ludowi Twemu,| który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej wielką mocą i silną ręką?|| Czemu to mają mówić Egipcjanie: „W złym zamiarze wyprowadził ich,| chcąc ich wygubić w górach| i wygładzić z powierzchni ziemi?”|| Odwróć zapalczywość Twego gniewu| i zaniechaj zła, jakie chcesz zesłać na Twój lud.|||

   Wspomnij na Abrahama, Izaaka i Izraela,| Twoje sługi,|| którym przysiągłeś na samego siebie| mówiąc do nich: „Uczynię potomstwo wasze| tak liczne, jak gwiazdy na niebie,| i całą ziemię, o której mówiłem,| dam waszym potomkom,|| i posiądą ją na wieki”».|||

   Wówczas to Pan zaniechał zła,| jakie zamierzał zesłać na swój lud.|||

   Mojżesz w ten sposób przemówił do ludu:| «Pan wybrał pokolenie Lewiego| do noszenia Arki Przymierza Pana,|| by stali przy Panu, służyli Mu| i błogosławili w Jego imieniu,| co dzieje się aż do tego dnia.|| Dlatego Lewi nie ma działu ani dziedzictwa wśród swoich braci,|| gdyż dziedzictwem jego jest Pan,|| jak powiedział do niego Pan,| twój Bóg.|||

   Pan rzekł do Samuela: «Napełnij oliwą twój róg i idź:|| Posyłam cię do Jessego Betlejemity,| gdyż między jego synami upatrzyłem sobie króla».|||

   Kiedy przybył, spostrzegł Eliaba| i mówił: «Z pewnością przed Panem jest Jego pomazaniec».||

   Jednak Pan rzekł do Samuela:| «Nie zważaj na jego wygląd, ani na wysoki wzrost,| gdyż nie wybrałem go,|| nie tak bowiem człowiek widzi, jak widzi Bóg,|| bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu,| Pan natomiast patrzy na serce».|||

   Następnie Jesse przywołał Abinadaba| i przedstawił go Samuelowi.|| Ale ten rzekł: «Ten też nie został wybrany przez Pana».||

   Potem Jesse przedstawił Szammę.|| Samuel jednak oświadczył:| «Ten też nie został wybrany przez Pana».||

   I Jesse przedstawił Samuelowi siedmiu swoich synów,| lecz Samuel oświadczył Jessemu: «Nie ich wybrał Pan.|||

   Samuel więc zapytał Jessego: «Czy to już wszyscy młodzieńcy?»|| Odrzekł: «Pozostał jeszcze najmniejszy,| lecz on pasie owce».||

   Samuel powiedział do Jessego; «Poślij po niego| i sprowadź tutaj,| gdyż nie rozpoczniemy uczty,| dopóki on nie przyjdzie».|||

   Posłał więc i przyprowadzono go:|| był rudy, miał piękne oczy| i pociągający wygląd.||

   Pan rzekł: «Wstań,| namaść go, to ten».|||

   Wziął więc Samuel róg z oliwą| i namaścił go pośrodku jego braci.|| Począwszy od tego dnia duch Pana opanował Dawida.|| Samuel zaś udał się z powrotem do Rama.|||

   W roku śmierci króla Ozjasza| ujrzałem Pana siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie,| a tren Jego szaty wypełniał świątynię.||

   Serafiny stały ponad Nim;| każdy z nich miał po sześć skrzydeł;|| dwoma zakrywał swą twarz, dwoma okrywał swoje nogi,| a na dwóch latał.|| I wołał jeden do drugiego:| «Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów.|| Cała ziemia pełna jest Jego chwały».|| Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi,| a świątynia napełniła się dymem.|||

   I powiedziałem: «Biada mi!|| Jestem zgubiony!|| Wszak jestem mężem o nieczystych wargach| i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach,|| a oczy moje oglądały Króla,| Pana Zastępów!»|||

   Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów,| trzymając w  ręce węgiel,| który kleszczami wziął z ołtarza.|| Dotknął nim ust moich| i rzekł: «Oto dotknęło to twoich warg:| twoja wina jest zmazana,| zgładzony twój grzech».|||

   I usłyszałem głos Pana| mówiącego: «Kogo mam posłać?| Kto by nam poszedł?»||

   Odpowiedziałem: «Oto ja,| poślij mnie».|||

   O, jak są pełne wdzięku na górach| nogi zwiastuna radosnej nowiny,|| który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście,| który obwieszcza zbawienie,|| który mówi do Syjonu:| «Twój Bóg zaczął królować».|||

   Głos!|| Twoi strażnicy podnoszą głos,| razem wznoszą okrzyki radosne,| bo oglądają na własne oczy| powrót Pana na Syjon.|| Zabrzmijcie radosnym śpiewaniem, wszystkie ruiny Jeruzalem!|| Bo Pan pocieszył swój lud,| odkupił Jeruzalem.|||

   Pan obnażył już swe ramię święte| na oczach wszystkich narodów;|| i wszystkie krańce ziemi| zobaczą zbawienie naszego Boga.|||

   Duch Pana Boga nade mną,| bo Pan mnie namaścił.|| Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim,| by opatrywać rany serc złamanych,|| by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę;|| aby obwieszczać rok łaski u Pana| i dzień pomsty naszego Boga;|| aby pocieszać wszystkich zasmuconych,| by rozweselić płaczących na Syjonie,|| aby im wieniec dać zamiast popiołu,| olejek radości zamiast szaty smutku,|| pieśń chwały| zamiast zgnębienia na duchu.|||

   Za czasów Jozjasza| Pan skierował do mnie następujące słowo:|| «Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię,|| poświęciłem cię nim przyszedłeś na świat,| ustanowiłem cię prorokiem dla narodów».|||

   I rzekłem: «Ach, Panie,| Boże,| przecież nie umiem mówić,| bo jestem młodzieńcem!»|||

   Pan zaś odpowiedział mi:| «Nie mów: „Jestem młodzieńcem”,| gdyż pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę,|| i będziesz mówił, cokolwiek ci polecę.|| Nie lękaj się ich,| bo jestem z tobą, by cię chronić».|||

   I wyciągnąwszy rękę, dotknął Pan moich ust| i rzekł mi: «Oto kładę moje słowo w twoje usta.|| Spójrz,| daję ci dzisiaj władzę nad narodami i nad królestwami,|| byś wyrywał i obalał,| niszczył i burzył,|| byś budował  sadził».|||

   Pan skierował do mnie to słowo:| «Synu człowieczy, ustanowiłem cię stróżem| nad pokoleniami izraelskimi.|| Gdy usłyszysz słowo z ust moich,| upomnisz ich w moim imieniu.|| Jeśli powiem bezbożnemu: „Z pewnością umrzesz”,| a ty go nie upomnisz, aby go odwieść od jego bezbożnej drogi| i ocalić mu życie,|| to bezbożny ów umrze z powodu swego grzechu,| natomiast Ja ciebie uczynię odpowiedzialnym| za jego krew.|| Ale jeślibyś upomniał bezbożnego,| a on by się nie odwrócił od swej bezbożności| i od swej bezbożnej drogi,|| to chociaż on umrze z powodu swojego grzechu,| ty jednak ocalisz samego siebie.|||

   Gdyby zaś sprawiedliwy| odstąpił od swej prawości| i dopuścił się grzechu,| i gdybym zesłał na niego jakieś doświadczenie,|| to on umrze, bo go nie upomniałeś z powodu jego grzechu;|| sprawiedliwości, którą czynił, nie będzie mu się pamiętać,| ciebie jednak uczynię odpowiedzialnym za jego krew.|||

   Jeśli jednak upomnisz sprawiedliwego,| by sprawiedliwy nie grzeszył,|| i jeśli nie popełni grzechu,| to z pewnością pozostanie przy życiu,| ponieważ przyjął upomnienie,|| ty zaś ocalisz samego siebie».|||

   Tak mówi Pan:| «Oto Ja sam| będę szukał swoich owiec| i będę miał o nie pieczę.|| Jak pasterz dokonuje przeglądu swojej trzody,| wtedy gdy znajdzie się wśród rozproszonych owiec,|| tak Ja| dokonam przeglądu moich owiec| i uwolnię je ze wszystkich miejsc, dokąd się rozproszyły| w dni ciemne i mroczne.|||

   Wyprowadzę je spomiędzy narodów| i zgromadzę je z krajów,| sprowadzę je z powrotem do ich ziemi|| i paść je będę na górach izraelskich,| w dolinach i we wszystkich zamieszkałych miejscach kraju.|| Na dobrym pastwisku będę je pasł,| na wyżynach Izraela ma być ich pastwisko.|| Wtedy będą one leżały na dobrym pastwisku,| na tłustym pastwisku paść się będą| na górach izraelskich.|||

   Ja sam będę pasł moje owce| i Ja sam będę je układał na legowisko,| mówi Pan Bóg.||

   Zagubioną odszukam, zabłąkaną sprowadzę z powrotem,| skaleczoną opatrzę, chorą umocnię,| a tłustą i mocną będę ochraniał.|| Będę pasł sprawiedliwie».|||

   Paweł i Barnaba powiedzieli do Żydów:| «Należało głosić słowo Boże najpierw wam.|| Skoro jednak odrzucacie je| i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego,| zwracamy się do pogan.|| Tak bowiem nakazał nam Pan:| „Ustanowiłem Cię światłością dla pogan,| abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi”».|||

   Poganie,| słysząc to, radowali się| i wielbili słowo Pańskie,|| a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli.|| Słowo Pańskie rozszerzało się po całym kraju.|||

   Paweł, posławszy z Miletu do Efezu,| wezwał starszych Kościoła.|||

   A gdy do niego przybyli, przemówił do nich:| «Uważajcie na samych siebie i na całe stado,| nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami,|| abyście kierowali Kościołem Boga,| nabytym własną Jego krwią.|| Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne,| nie oszczędzając stada.|| Także spośród was samych| powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki,| aby pociągnąć za sobą uczniów.|||

   Dlatego czuwajcie,|| pamiętając, że przez trzy lata we dnie i w nocy| nie przestawałem ze łzami upominać każdego z was.|| A teraz polecam was Bogu i słowu Jego łaski,| władnemu zbudować i dać dziedzictwo ze wszystkimi świętymi».|||

   Po tych słowach upadł na kolana| i modlił się razem ze wszystkimi.|||

   Paweł powiedział:| «Królu Agryppo,| widzeniu z nieba nie mogłem się sprzeciwić.|| Lecz nawoływałem najpierw mieszkańców Damaszku i Jerozolimy,| a potem całej ziemi judzkiej, i pogan,|| aby pokutowali i nawrócili się do Boga,| i pełnili uczynki godne pokuty.|| Z tego powodu pochwycili mnie Żydzi| w świątyni i usiłowali zabić.|||

   Ale z pomocą Bożą żyję do dzisiaj| i daję świadectwo małym i wielkim,| nie głosząc nic ponad to, co przepowiedzieli Prorocy i Mojżesz,|| że Mesjasz ma cierpieć,| że pierwszy zmartwychwstanie,| że głosić będzie światło| zarówno ludowi jak i poganom».|||

Bracia:|

   Mocą łaski, jaka została mi dana,| mówię każdemu z was:| Niech nikt nie ma o sobie wyższego mniemania, niż należy,|| lecz niech sądzi o sobie trzeźwo,| według miary, jaką Bóg każdemu w wierze wyznaczył.|||

   Jak bowiem w jednym ciele mamy wiele członków,| a nie wszystkie członki spełniają tę samą czynność,| podobnie wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie,| a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami.|||

   Mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary:|| bądź dar proroctwa – do stosowania zgodnie z wiarą;| bądź to urząd diakona – dla wykonywania czynności diakońskich;|| bądź urząd nauczyciela – dla wypełniania czynności nauczycielskich;| bądź dar upominania – dla karcenia.|| Kto zajmuje się rozdawaniem, niech to czyni ze szczodrobliwością;| kto jest przełożonym, niech działa z gorliwością;|| kto pełni uczynki miłosierdzia, niech to czyni ochoczo.|||

   Miłość niech będzie bez obłudy.|| Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem.|| W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi.| W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie.| Nie opuszczajcie się w gorliwości.|| Bądźcie płomiennego ducha.| Pełnijcie służbę Panu.|| Weselcie się nadzieją.| W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie wytrwali.|| Zaradzajcie potrzebom świętych.| Przestrzegajcie gościnności.|||

   Nauka krzyża| głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie,|| mocą Bożą zaś dla nas,| którzy dostępujemy zbawienia.|||

   Napisane jest bowiem: «Wytracę mądrość mędrców,| a przebiegłość przebiegłych zniweczę».|| Gdzie jest mędrzec? Gdzie uczony?| Gdzie badacz tego, co doczesne?|| Czyż nie uczynił Bóg głupstwem| mądrości świata?|||

   Skoro bowiem świat| przez mądrość nie poznał Boga w mądrości Bożej,| spodobało się Bogu| przez głupstwo głoszenia słowa| zbawić wierzących.|||

   Tak więc, gdy Żydzi żądają znaków,| a Grecy szukają mądrości,|| my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego,| który jest zgorszeniem dla Żydów,| a głupstwem dla pogan,|| dla tych zaś, którzy są powołani,| tak spośród Żydów, jak i spośród Greków,| Chrystusem,|| mocą Bożą i mądrością Bożą.|||

   To bowiem, co jest głupstwem u Boga,| przewyższa mądrością ludzi,|| a co jest słabe u Boga,| przewyższa mocą ludzi.|||

   Niech nas uważają ludzie za sługi Chrystusa| i za szafarzy tajemnic Bożych.|| A od szafarzy| już się tutaj żąda, aby każdy z nich był wierny.|||

   Mnie zaś najmniej zależy| na tym, czy będę osądzony przez was,| czy przez jakikolwiek trybunał ludzki.|| Co więcej,| nawet sam siebie nie sądzę.|| Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego,| ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia.|| Pan jest moim sędzią.|||

   Przeto nie sądźcie przedwcześnie,| dopóki nie przyjdzie Pan,|| który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte,| i ujawni zamiary serc.|| Wtedy każdy otrzyma od Boga pochwałę.|||

   Nie jest dla mnie powodem do chluby| to, że głoszę Ewangelię.|| Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku.|| Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!|| Gdybym to czynił z własnej woli, miałbym zapłatę,|| lecz jeśli działam nie z własnej woli,| to tylko spełniam obowiązki szafarza.|||

   Jakąż przeto mam zapłatę?| Otóż tę właśnie, że głosząc Ewangelię bez żadnej zapłaty,|| nie korzystam z praw, jakie mi daje Ewangelia.|||

   Tak więc nie zależąc od nikogo,| stałem się niewolnikiem wszystkich,|| aby tym liczniejsi| byli ci, których pozyskam.|||

   Dla słabych stałem się jak słaby,| by pozyskać słabych.|| Stałem się wszystkim dla wszystkich,| żeby w ogóle ocalić przynajmniej niektórych.|| Wszystko zaś czynię dla Ewangelii,| by mieć w niej swój udział.|||

   Czyż ponownie zaczniemy samych siebie zalecać?|| Albo czy potrzebujemy,| jak niektórzy,| listów polecających do was lub od was?|||

   Wy jesteście naszym listem,| pisanym w sercach naszych,|| listem, który znają i czytają wszyscy ludzie.|| Powszechnie o was wiadomo, żeście listem Chrystusowym| dzięki naszemu posługiwaniu,|| listem napisanym nie atramentem,| lecz Duchem Boga żywego;|| nie na kamiennych tablicach,| lecz na żywych tablicach serc.|||

   A dzięki Chrystusowi taką ufność w Bogu pokładamy.|| Nie żebyśmy uważali, że jesteśmy w stanie| pomyśleć coś sami z siebie,| lecz wiemy, że ta możność nasza jest z Boga.|| On też sprawił, żeśmy mogli stać się sługami Nowego Przymierza.|||

   Oddani posługiwaniu| zleconemu nam przez miłosierdzie,| nie upadamy na duchu.|| Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące,|| nie uciekamy się do żadnych podstępów| ani nie fałszujemy słowa Bożego,|| lecz okazywaniem prawdy| przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga| osądowi sumienia każdego człowieka.|||

   Nie głosimy bowiem siebie samych,| lecz Chrystusa Jezusa jako Pana,|| a nas jako sługi wasze przez Jezusa.|| Albowiem Bóg,| Ten, który rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem,|| zabłysnął w naszych sercach,| by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej| na obliczu Chrystusa.|||

   Przechowujemy skarb w naczyniach glinianych,| aby z Boga była owa przeogromna moc,| a nie z nas.|||

   Miłość Chrystusa przynagla nas,| pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich,| to wszyscy pomarli.|| A właśnie za wszystkich umarł Chrystus| po to, aby ci, co żyją,| już nie żyli dla siebie,| lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.|||

   Tak więc i my| odtąd już nikogo nie znamy według ciała;| a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa,| to już więcej nie znamy Go w ten sposób.|||

   Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie,| jest nowym stworzeniem.|| To, co dawne, minęło,| a oto wszystko stało się nowe.|| Wszystko zaś to pochodzi od Boga,| który pojednał nas ze sobą przez Chrystusa| i zlecił nam posługę jednania.|||

   Albowiem w Chrystusie| Bóg jednał ze sobą świat,| nie poczytując ludziom ich grzechów,|| nam zaś przekazując słowo jednania.|||

   Tak więc w imieniu Chrystusa| spełniamy posłannictwo jakby Boga samego,|| który przez nas udziela napomnień.|| W imię Chrystusa prosimy:| pojednajcie się z Bogiem.|||

   Zachęcam was ja,| więzień w Panu,| abyście postępowali w sposób godny powołania,| jakim zostaliście wezwani,|| z całą pokorą i cichością,| z cierpliwością,| znosząc siebie nawzajem w miłości.|| Usiłujcie zachować jedność Ducha| dzięki więzi, jaką jest pokój.|||

   Jedno jest Ciało i jeden Duch,| bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei,| jaką daje wasze powołanie.|| Jeden jest Pan,| jedna wiara, jeden chrzest.|| Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich,| który jest i działa ponad wszystkimi,| przez wszystkich i we wszystkich.|||

   Każdemu zaś z nas |została dana łaska według miary daru Chrystusowego.|| I On ustanowił| jednych apostołami, innych prorokami,| innych ewangelistami,|| innych pasterzami i nauczycielami| dla przysposobienia świętych| do wykonywania posługi,| celem budowania Ciała Chrystusowego,| aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary| i pełnego poznania Syna Bożego,|| do człowieka doskonałego,| do miary wielkości według Pełni Chrystusa.|||

   Teraz raduję się w cierpieniach za was| i ze swej strony| w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa| dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół.|| Jego sługą| stałem się według zleconego mi wobec was| Bożego włodarstwa:|| mam wypełnić posłannictwo głoszenia słowa Bożego.|||

   Tajemnica ta, ukryta od wieków i pokoleń,| teraz została objawiona Jego świętym,|| którym Bóg zechciał oznajmić,| jak wielkie jest bogactwo chwały| tej tajemnicy pośród pogan.|| Jest nią Chrystus pośród was,| nadzieja chwały.|||

   Jego to głosimy,| upominając każdego człowieka| i ucząc każdego człowieka z całą mądrością,| aby każdego człowieka okazać doskonałym w Chrystusie.|| Po to właśnie się trudzę,| walcząc Jego mocą,| która potężnie działa we mnie.|||

   Odważyliśmy się w Bogu naszym| głosić Ewangelię Bożą wam, pośród wielkiego utrapienia.|| Upominanie zaś nasze nie pochodzi z błędu| ani z nieczystej pobudki, ani z podstępu,|| lecz jak przez Boga zostaliśmy uznani za godnych powierzenia nam Ewangelii,| tak głosimy ją,|| aby się podobać nie ludziom, ale Bogu,| który bada nasze serca.|||

   Nigdy przecież nie posługiwaliśmy się pochlebstwem w mowie, jak wiecie,|| ani też nie kierowaliśmy się ukrytą chciwością,| czego Bóg jest świadkiem,|| nie szukając ludzkiej chwały ani pośród was, ani pośród innych.|||

   A jako apostołowie Chrystusa| mogliśmy być dla was ciężarem,|| my jednak stanęliśmy pośród was pełni skromności,| jak matka troskliwie opiekująca się swoimi dziećmi.|||

   Będąc tak pełni życzliwości dla was,| chcieliśmy wam dać nie tylko naukę Bożą,| lecz nadto dusze nasze,|| tak bowiem staliście się nam drodzy.|||

   Zdrowe zasady, które posłyszałeś ode mnie,| miej za wzorzec w wierze i miłości| w Chrystusie Jezusie.|| Dobrego depozytu strzeż z pomocą Ducha Świętego,| który w nas mieszka.|||

   Ty więc, moje dziecko,| nabieraj mocy w łasce,| która jest w Chrystusie Jezusie,|| a to, co usłyszałeś ode mnie za pośrednictwem wielu świadków,| przekaż zasługującym na wiarę ludziom,| którzy też będą zdolni i innych nauczać.|| Weź udział w trudach i przeciwnościach| jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa.|||

   Zaklinam cię| wobec Boga i Chrystusa Jezusa,| który będzie sądził żywych i umarłych,| i na Jego pojawienie się, i na Jego królestwo:|| głoś naukę,| nastawaj w porę, nie w porę,| w razie potrzeby wykaż błąd,| poucz,| podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz.|||

   Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili,| ale według własnych pożądań| – ponieważ, ich uszy świerzbią| – będą sobie mnożyli nauczycieli.|| Będą się odwracali od słuchania prawdy,| a obrócą się ku zmyślonym opowiadaniom.|||

   Ty zaś| czuwaj we wszystkim,| znoś trudy, wykonaj dzieło ewangelisty,| spełnij swe posługiwanie.|||

   Starszych, którzy są wśród was,| proszę ja,| również starszy,| a przy tym świadek Chrystusowych cierpień| oraz uczestnik tej chwały, która ma się objawić:|| paście stado Boże, które jest przy was,| strzegąc go nie pod przymusem,| ale z własnej woli, jak Bóg chce;|| nie ze względu na niegodziwe zyski,| ale z oddaniem;|| i nie jak ci, którzy ciemiężą gminy,| ale jako żywe przykłady dla stada.|||

   Kiedy zaś objawi się Najwyższy Pasterz,| otrzymacie niewiędnący wieniec chwały.|||

   Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski.|| Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa| i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości.|| A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi,| bo byli znękani i porzuceni,| jak owce nie mające pasterza.|||

   Wtedy rzekł do swych uczniów:| «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało.|| Proście więc Pana żniwa,| żeby wyprawił robotników na swoje żniwo».|||

   Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej,| pytał swych uczniów:| «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?|||

   A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela,| inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza| albo za jednego z proroków».||

   Jezus zapytał ich: «A wy| za kogo Mnie uważacie?»||

   Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz,| Syn Boga żywego».|||

   Na to Jezus mu rzekł:| «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony.|| Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego,| lecz Ojciec mój, który jest w niebie.|||

   Otóż i Ja tobie powiadam:| Ty jesteś Piotr – Opoka,| i na tej opoce zbuduję mój Kościół,| a bramy piekielne go nie przemogą.|| I tobie dam klucze królestwa niebieskiego:| cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie,|| a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie».|||

   Jezus powiedział do swoich uczniów:| «Nie pozwalajcie nazywać się Rabbi,| albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście.||

   Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem;| jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie.||

   Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami,| bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus.|||

   Największy z was niech będzie waszym sługą.|||

   Kto się wywyższa, będzie poniżony,| a kto się poniża będzie wywyższony».|||

   Po zmartwychwstaniu Chrystusa| jedenastu uczniów udało się do Galilei| na górę, tam gdzie Jezus im polecił.|| A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon.|| Niektórzy jednak wątpili.|||

   Wtedy Jezus podszedł do nich| i przemówił tymi słowami:| «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.|| Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody,| udzielając im chrztu| w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.|| Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem.||

   A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni,| aż do skończenia świata».|||

   Gdy Jan został uwięziony,| Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą.|| Mówił: «Czas się wypełnił| i bliskie jest królestwo Boże.| Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię».|||

   Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego,| ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja,| jak zarzucali sieć w jezioro;| byli bowiem rybakami.|| Jezus rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną,| a sprawię, że staniecie się rybakami ludzi».|| I natychmiast zostawili sieci, i poszli za Nim.|||

   Idąc nieco dalej,| ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza,| i brata jego, Jana,| którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci,|| zaraz ich powołał,| a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi|| i poszli za Nim.|||

   Po swoim zmartwychwstaniu| Jezus ukazał się Jedenastu i powiedział do nich:| «Idźcie na cały świat| i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu.|| Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony;|| a kto nie uwierzy, będzie potępiony.|||

   Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą:|| W imię moje złe duchy będą wyrzucać,| nowymi językami mówić będą;| węże brać będą do rąk,| i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić.|| Na chorych ręce kłaść będą| i ci odzyskają zdrowie».|||

   Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba| i zasiadł po prawicy Boga.|| Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie,|| a Pan współdziałał z nimi| i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.|||

   Gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego,| a On stał nad jeziorem Genezaret,| zobaczył dwie łodzie stojące przy brzegu;|| rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci.||

   Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona,| poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu.|| Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy.|||

   Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona:| «Wypłyń na głębię| i zarzućcie sieci na połów».|||

   A Szymon odpowiedział: «Mistrzu,| całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy.|| Lecz na Twoje słowo| zarzucę sieci».|||

   Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb,| że sieci ich zaczynały się rwać.|| Skinęli więc na wspólników w drugiej łodzi,| żeby im przyszli z pomocą.|| Ci podpłynęli| i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały.|||

   Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan| i rzekł: «Odejdź ode mnie, Panie,| bo jestem człowiek grzeszny».|| I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy| w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali;| jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza,| którzy byli wspólnikami Szymona.|||

   Lecz Jezus rzekł do Szymona:| «Nie bój się,| odtąd ludzi będziesz łowił».|| I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko| i poszli za Nim.|||

   Spośród swoich uczniów| wyznaczył Pan jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch,| i wysłał ich po dwóch przed sobą| do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.|||

   Powiedział też do nich:| «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało;|| proście więc Pana żniwa,| żeby wyprawił robotników na swoje żniwo.|| Idźcie,| oto was posyłam jak owce między wilki.|| Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów;| i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.|||

   Gdy do jakiegoś domu wejdziecie,| najpierw mówcie „Pokój temu domowi!”|| Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju,| wasz pokój spocznie na nim;| jeśli nie, powróci do was.|||

   W tym samym domu zostańcie,| jedząc i pijąc, co mają:| bo zasługuje robotnik na swą zapłatę.|||

   Nie przechodźcie z domu do domu.|| Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was,| jedzcie, co wam podadzą;| uzdrawiajcie chorych, którzy tam są,| i mówcie im: „Przybliżyło się do was królestwo Boże”».|||

   Powstał spór między Apostołami| o to, który z nich zdaje się być największy.|| Lecz Jezus rzekł do nich: «Królowie narodów panują nad nimi,| a ich władcy przyjmują nazwę dobroczyńców.|| Wy zaś nie tak macie postępować.|| Lecz największy między wami niech będzie jak najmłodszy,| a przełożony jak sługa.|| Któż bowiem jest większy?| Czy ten, kto siedzi za stołem, czy ten, kto służy?| Czyż nie ten, kto siedzi za stołem?|| Otóż Ja| jestem pośród was jak ten, kto służy.|||

   Wyście wytrwali przy Mnie w moich przeciwnościach.|| Dlatego i Ja przekazuję wam królestwo,| jak Mnie przekazał je mój Ojciec:|| abyście w królestwie moim jedli i pili przy moim stole| oraz żebyście zasiadali na tronach,| sądząc dwanaście pokoleń Izraela».|||

   «Ja jestem dobrym pasterzem.|| Dobry pasterz daje życie swoje za owce.| Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem,| do którego owce nie należą,| widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka,| a wilk je porywa i rozprasza.|| Najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem| i nie zależy mu na owcach.|||

   Ja jestem dobrym pasterzem| i znam owce moje, a moje Mnie znają,|| podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca.|| Życie moje oddaję za owce.|||

   Mam także inne owce,| które nie są z tej owczarni.|| I te muszę przyprowadzić,| i będą słuchać głosu mego,| i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz».|||

   Gdy Jezus ukazał się swoim uczniom i spożył z nimi śniadanie,| rzekł do Szymona Piotra:| «Szymonie,| synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?»|||

   Odpowiedział Mu: «Tak, Panie,| Ty wiesz, że Cię kocham».||

   Rzekł do niego: «Paś baranki moje».|||

   I znowu, po raz drugi, powiedział do niego:| «Szymonie,| synu Jana, czy miłujesz Mnie?»|||

   Odparł Mu: «Tak, Panie,| Ty wiesz, że Cię kocham».||

   Rzekł do niego: «Paś owce moje».|||

   Powiedział mu po raz trzeci:| «Szymonie, synu Jana,| czy kochasz Mnie?»|||

   Zasmucił się Piotr,| że mu po raz trzeci powiedział:| «Czy kochasz Mnie?»|| I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz,| Ty wiesz, że Cię kocham».||

   Rzekł do niego Jezus:| «Paś owce moje».|||