We wtorek, dnia 2 października 2001 roku w wieku 86 lat zmarła w Tarnowskich Górach Elżbieta Ficek, z domu Blachnicka, siostra ks. Franciszka Blachnickiego. Jej pogrzeb odbył się 5 października, w piątek. Zgromadził liczną rodzinę i przyjaciół. Obecna była też delegacja Ruchu Światło-Życie z ks. Henrykiem Bolczykiem, który mszę św. celebrował.

Elżbieta jest przedostatnią z rodzeństwa Sługi Bożego, która zakończyła wędrówkę ziemską. Niektórzy z rodziny tak się pocieszają: „Nie będzie jej źle. Już są tam Alan (jej mąż) i Hanka (córka), a Franek (brat) ją tam wciągnie”.

Będąc w środowisku tej Rodziny i w Ruchu Światło-Życie mogę wyrazić przekonanie, że ta siostra ks. Blachnickiego miała szczególnie wiele z nim wspólnego, gdy chodzi o podejście do życia i do codziennych spraw. Podobnie jak Franciszek pełniła funkcje w harcerstwie, nawet w pierwszych latach po II wojnie światowej prowadziła żeńską drużynę zuchów. Jej pomysłem było, że każdy zastęp obrał sobie jakiś kwiat jako symbol. Duchowość harcerska cechowała ją zawsze. Mówiła: „Nie ma takiej sytuacji, z której nie byłoby wyjścia”. Jej nagłe odejście odczytaliśmy też jako wypełnienie się tej sentencji w praktyce. Odeszła w pogodzie ducha, pełna życiowej mądrości.

A życie nie szczędziło jej trudów. To jej Franciszek powierzył informacje o swoim pobycie, gdy rozszyfrowano w Tarnowskich Górach siatkę Związku Walki Zbrojnej i on został odesłany na inne miejsce dla bezpieczeństwa. Niemcy przypuszczając, że ona wie o tym miejscu, przez kilka miesięcy trzymali ją w więzieniu w Tarnowskich Górach. Później tylko ona i ojciec, Józef, w 1942 roku wiedzieli o wyroku śmierci ciążącym na Franku i pracując w Katowicach codziennie rano przez ponad 100 dni wchodziła po schodach urzędu przeczytać nazwiska osób, na których danej nocy wykonano wyrok: codziennie z tym samym pytaniem – może dzisiaj Franek? Opowiadała o tym rzadko, ale zawsze z dozą wewnętrznego pokoju.

Obecnie zbierała drukowane wypowiedzi o swoim bracie. Niektórzy autorzy przychodzili do niej na konsultacje. Jeszcze we wrześniu tego roku powiedziała, że nie znalazła takiej, do której nie byłoby zastrzeżeń. Ktoś, kto nie uczestniczył w opisywanych wydarzeniach, nie może patrzeć inaczej niż przez pryzmat własnej wiedzy i wyobraźni. Dlatego nie robiła sprostowań do rzeczy opublikowanych.

Ks. Henryk Bolczyk na mszę pogrzebową wybrał następujące czytania:
Mdr 3, 1-9
Ps 103(102), 8 i 10-18
Śpiew przed ewangelią J 11, 25a. 26
J 11, 17-27

W homilii zawarł następujące myśli:
Nie można się przyzwyczaić do śmierci, nie potrafimy uznać, że śmierć jest dobra. Nawet pociecha, że przerywa czyjeś cierpienie, zawiera jakiś rys bólu. Zawsze pytamy więc o sens życia.
Dzisiaj dziękujemy za dar, jakim było życie Elżbiety: za jej intelekt, jasność sądu, realizm, podchodzenie serio do życia. Znałem to środowisko ludzi przez jej brata – Sługę Bożego.
Wybrałem ewangelię o dialogu w rodzinie. Siostra rozmawia z Jezusem Chrystusem o przedwczesnej śmierci brata. Elżbieta również rozważała o swym bracie przerzucanym z więzienia. Hitler, Stalin, to dla Franciszka nie były sytuacje do przeczekania, lecz do zaangażowania się. Tak został wychowany, również przez swoje siostry [IK: rodzeństwo według starszeństwa: Rudolf, Ada, Elżbieta, Ernest, Franek, Henryk, dwoje zmarło w dzieciństwie], które miały duży wpływ na młodszych braci. Trzeba Bogu dziękować za ducha miłości rodzeństwa Blachnickich. Umieli oni siebie wspierać w życiu, a wychowanie prowadziło do samowychowania.
Marta w ewangelii prowadzi dialog z Chrystusem o tym, co jest najważniejsze w życiu człowieka wierząc, że jest to zmartwychwstanie – kiedyś, w przyszłości. Lecz Chrystus jej wyjaśnia: Marto, zmartwychwstanie jest blisko ciebie, Ja jestem Zmartwychwstaniem, czy wierzysz w to? Marta zdała egzamin: Wierzę, że Ty jesteś Mesjasz, Namaszczony, Bóg.
Czasami nasze życie jest nacechowane bezsensem. Wówczas potrzebna jest nam wiedza i wiara, że Bóg posłał Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie. „Bierzcie i jedzcie aż powtórnie przyjdę”. Kto z wiarą przyjmuje Ciało Chrystusa, staje się uczestnikiem Jego namaszczenia.
Dzisiaj jest nowy dzień; Panie, wierzę, że mnie dzisiaj namaszczasz, abym żył wiarą w zmartwychwstanie.

Oprac. Irena Kucharska