Gdy liczba uczniów wzrastała,| zaczęli helleniści szemrać przeciwko Hebrajczykom,| że przy codziennym rozdawaniu jałmużny| zaniedbywano ich wdowy.|||

&  nbsp;Dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów,| powiedziało: «Nie jest rzeczą słuszną,| abyśmy zaniedbali słowo Boże,| a obsługiwali stoły.|| Upatrzcież zatem, bracia,| siedmiu mężów spośród siebie,| cieszących się dobrą sławą,| pełnych Ducha i mądrości.|| Im zlecimy to zadanie.|| My zaś| oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa».|||

   Spodobały się te słowa wszystkim zebranym| i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego,| Filipa, Prochora, Nikanora,| Tymona, Parmenasa| i Mikołaja, prozelitę z Antiochii.|| Przedstawili ich apostołom,| którzy modląc się włożyli na nich ręce.|||

   A słowo Boże rozszerzało się,| wzrastała też bardzo liczba uczniów w Jerozolimie,| a nawet bardzo wielu kapłanów przyjmowało wiarę.|||

   Zbliżając się do Pana, który jest żywym kamieniem,| odrzuconym wprawdzie przez ludzi,| ale u Boga wybranym i drogocennym,| wy również, niby żywe kamienie,| jesteście budowani jako duchowa świątynia,| by stanowić święte kapłaństwo,| dla składania duchowych ofiar,| przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa.|| To bowiem zawiera się w Piśmie: «Oto kładę na Syjonie kamień węgielny,| wybrany, drogocenny,| a kto wierzy w niego, na pewno nie zostanie zawiedziony».|||

   Wam zatem, którzy wierzycie, cześć.| Dla tych zaś, co nie wierzą,| właśnie ten kamień, który odrzucili budowniczy,| stał się podstawą węgła i kamieniem upadku, i skałą zgorszenia.| Ci,| nieposłuszni słowu, upadają,| do czego zresztą są przeznaczeni.|||

   Wy zaś jesteście wybranym plemieniem,| królewskim kapłaństwem, świętym narodem,| ludem Bogu na własność przeznaczonym,| abyście ogłaszali dzieła potęgi| Tego, który was wezwał z ciemności| do przedziwnego swojego światła.|||

   «Niech się nie trwoży serce wasze.| Wierzycie w Boga?| I we Mnie wierzcie.|| W domu Ojca mego jest mieszkań wiele.| Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział.| Idę przecież przygotować wam miejsce.|| A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce,| przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie,| abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem.|| Znacie drogę, dokąd Ja idę».|||

   Odezwał się do Niego Tomasz:| «Panie,| nie wiemy dokąd idziesz.| Jak więc możemy znać drogę?»|||

   Odpowiedział mu Jezus: «Ja jestem drogą| i prawdą, i życiem.|| Nikt| nie przychodzi do Ojca inaczej| jak tylko przeze Mnie».|| Gdybyście Mnie poznali,| znalibyście i mojego Ojca.|| Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście».|||

   Rzekł do Niego Filip: «Panie, pokaż nam Ojca,| a to nam wystarczy».||

   Odpowiedział mu Jezus: «Filipie,| tak długo jestem z wami,| a jeszcze Mnie nie poznałeś?| Kto Mnie zobaczył,| zobaczył także i Ojca.|| Dlaczego więc mówisz: „Pokaż nam Ojca”?|| Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu,| a Ojciec we Mnie?|| Słów tych, które wam mówię,| nie wypowiadam od siebie.| Ojciec,| który trwa we Mnie,| On sam dokonuje tych dzieł.|| Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu,| a Ojciec we Mnie.| Jeżeli zaś nie,| wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła.|||

   Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam:| Kto we Mnie wierzy,| będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję,|| owszem, i większe od tych uczyni,| bo Ja idę do Ojca.|||