Bracia trwali w nauce Apostołów i we wspólnocie,| w łamaniu chleba i w modlitwie.|||

   Bojaźń ogarniała każdego,| gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów.|| Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem| i wszystko mieli wspólne.| Sprzedawali majątki i dobra| i rozdzielali je każdemu według potrzeby.|||

   Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni,| a łamiąc chleb po domach,| przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca.|| Wielbili Boga,| a cały lud odnosił się do nich życzliwie.| Pan zaś przymnażał im codziennie| tych, którzy dostępowali zbawienia.|||

   Niech będzie błogosławiony Bóg| i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa.|| On w swoim wielkim miłosierdziu| przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa| na nowo zrodził nas do żywej nadziei:| do dziedzictwa| niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego,| które jest zachowane dla was w niebie.|| Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni| mocą Bożą dla zbawienia,| gotowego objawić się w czasie ostatecznym.|||

   Dlatego radujecie się,| choć teraz musicie doznać trochę smutku| przez różnorodne doświadczenia.|| Przez to| wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota,| które przecież próbuje się w ogniu,| na| sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa.|| Wy, choć nie widzieliście, miłujecie Go.| Teraz wierzycie w Niego, chociaż nie widzieliście.| Natomiast wierząc,| ucieszycie się radością niewymowną i pełną chwały| wtedy, gdy osiągniecie cel waszej wiary:| zbawienie dusz.|||

   Było to wieczorem| owego pierwszego dnia tygodnia.| Tam gdzie przebywali uczniowie,| drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami.|| Jezus wszedł,| stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!»|| A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok.| Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana.||

   A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam!| Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam».|| Po tych słowach tchnął na nich| i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego!| Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone,| a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».|||

   Ale Tomasz,| jeden z Dwunastu, zwany Didymos,| nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus.|| Inni zaś uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!»|||

   Ale on| rzekł do nich:| «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ| i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ,| i nie włożę ręki mojej do boku Jego,| nie uwierzę».|||

   A po ośmiu dniach,| kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi,| Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych,| stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!»| Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec| i zobacz moje ręce.| Podnieś rękę i włóż ją do mego boku,| i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».||

   Tomasz Mu odpowiedział: «Pan mój i Bóg mój!»||

   Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś, bo Mnie ujrzałeś;| błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».|||

   I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze,| uczynił Jezus wobec uczniów.|| Te zaś zapisano, abyście wierzyli,| że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym,| i abyście wierząc mieli życie w imię Jego.|||