Gdy Adam zjadł owoc| z drzewa zakazanego,|| Pan Bóg zawołał na niego| i zapytał go: «Gdzie jesteś?»|

On odpowiedział: «Usłyszałem Twój głos w ogrodzie,| przestraszyłem się, bo jestem nagi,| i ukryłem się».||

Rzekł Bóg: «↑Któż ↓ci powiedział, że jesteś nagi↑?| Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść?»|||

Mężczyzna odpowiedział: «Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie,| dała mi owoc z tego drzewa,| i zjadłem».||

Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty:| «Dlaczego to uczyniłaś?»||

Niewiasta odpowiedziała: «Wąż mnie zwiódł,| i zjadłam».|||

Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: «Ponieważ to uczyniłeś,| bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych,| na brzuchu będziesz się czołgał| i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia.|| Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę,| pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej:|| ono| zmiażdży ci głowę,|| a ty zmiażdżysz mu piętę».|||

Niech będzie błogosławiony Bóg| i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa,| który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym| na wyżynach niebieskich w Chrystusie.|| W Nim bowiem| wybrał nas przed założeniem świata,| abyśmy byli święci i nieskalani| przed Jego obliczem.|||

Z miłości przeznaczył nas dla siebie| jako przybranych synów| przez Jezusa Chrystusa,|| według postanowienia swej woli,| ku chwale majestatu swej łaski,| którą obdarzył nas w Umiłowanym.|||

W Nim dostąpiliśmy udziału również my,| z góry przeznaczeni| zamiarem Tego, który dokonuje wszystkiego| zgodnie z zamysłem swej woli,| po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu,|| my, którzyśmy już przedtem| nadzieję złożyli w Chrystusie.|||

Bóg| posłał anioła Gabriela| do miasta w Galilei, zwanego Nazaret,| do Dziewicy| poślubionej mężowi, imieniem Józef,| z rodu Dawida;|| a Dziewicy było na imię Maryja.|||

Anioł wszedł do Niej| i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski,| Pan z Tobą,| błogosławiona jesteś między niewiastami».||

Ona zmieszała się na te słowa| i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.|||

Lecz anioł| rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo,|| znalazłaś bowiem łaskę u Boga.| Oto poczniesz i porodzisz Syna,| któremu nadasz imię Jezus.|| Będzie On wielki| i będzie nazwany Synem Najwyższego,| a Pan Bóg| da Mu tron Jego praojca, Dawida.| Będzie panował| nad domem Jakuba na wieki,| a Jego panowaniu nie będzie końca».|||

Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie,| skoro nie znam męża?»||

Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie| i moc Najwyższego osłoni Cię.|| Dlatego też Święte, które się narodzi,| będzie nazwane Synem Bożym.|| A oto również| krewna Twoja, Elżbieta,| poczęła w swej starości syna| i jest już w szóstym miesiącu| ta, która uchodzi za niepłodną.|| Dla Boga bowiem| nie ma nic niemożliwego».|||

Na to rzekła Maryja:| «Oto ja| służebnica Pańska,|| niech mi się stanie według twego słowa».|

Wtedy odszedł od Niej anioł.|||