Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia,| niech się raduje step i niech rozkwitnie!|| Niech wyda kwiaty jak lilie polne,| niech się rozraduje,| skacząc i wykrzykując z uciechy.|| Chwałą Libanu ją obdarzono,| ozdobą Karmelu i Szaronu.|| Oni zobaczą chwałę Pana,| wspaniałość naszego Boga.||| Pokrzepcie ręce osłabłe,| wzmocnijcie kolana omdlałe!|| Powiedzcie małodusznym: «Odwagi!| Nie bójcie się!| Oto wasz Bóg, oto pomsta;| przychodzi Boża odpłata;|| On sam przychodzi, by was zbawić».|||

Wtedy przejrzą oczy niewidomych| i uszy głuchych się otworzą.| Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń| i język niemych wesoło wykrzyknie.|| Bo trysną zdroje wód na pustyni| i strumienie na stepie;| spieczona ziemia zmieni się w pojezierze,| spragniony kraj w krynice wód,|| a badyle| w kryjówkach, gdzie legały szakale| – w trzcinę i sitowie.|||

Będzie tam droga czysta,| którą nazwą drogą świętą.| Nie przejdzie nią nieczysty, gdy odbywa podróż,| i głupi nie będą się tam wałęsać.|| Nie będzie tam lwa,| ni zwierz najdzikszy nie wstąpi na nią ani się tam nie znajdzie,| ale tamtędy pójdą wyzwoleni.| Odkupieni przez Pana powrócą,|| przybędą na Syjon z radosnym śpiewem,| ze szczęściem wiecznym na czołach;| osiągną radość i szczęście,| ustąpi smutek i wzdychanie.|||

Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał,| siedzieli tam też faryzeusze i uczeni w Prawie,| którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i z Jeruzalem.| A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać.|||

Wtem jacyś mężczyźni,| niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany,| starali się go wnieść i położyć przed Nim.| Nie mogąc w żaden sposób go przenieść z powodu tłumu,| weszli na płaski dach| i przez powałę spuścili go wraz z łożem| na sam środek, przed Jezusa.| On widząc ich wiarę,| rzekł: «Człowieku,| odpuszczone są ci twoje grzechy».|||

Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać| i mówić: «Kimże on jest, że wypowiada bluźnierstwa?| Któż może odpuścić grzechy prócz samego Boga?»|||

Lecz Jezus przejrzał ich myśli| i w odpowiedzi na nie| rzekł do nich: «Co za myśli nurtują w sercach waszych?| Cóż jest łatwiej powiedzieć: „Odpuszczone są ci twoje grzechy”,| czy powiedzieć: „Wstań i chodź?”| Otóż żebyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów»| − rzekł do sparaliżowanego:| «Mówię ci, wstań,| weź swoje łoże i idź do domu».|| I natychmiast wstał wobec nich,| wziął łoże, na którym leżał,| i poszedł do swego domu, wielbiąc Boga.|||

Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich;| wielbili Boga| i pełni bojaźni mówili: «Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj».|||

Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał,| siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie,| którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy.| A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać.|||

Wtem jacyś ludzie| niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany,| starali się go wnieść i położyć przed Nim.| Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób przynieść go,| wyszli na płaski dach| i przez powałę spuścili go wraz z łożem| w sam środek przed Jezusa.| On widząc ich wiarę,| rzekł: «Człowieku,| odpuszczają ci się twoje grzechy».|||

Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać| i mówić: «Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa?| Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga?»|||

Lecz Jezus przejrzał ich myśli| i rzekł do nich: «Co za myśli nurtują w sercach waszych?| Cóż jest łatwiej powiedzieć: „Odpuszczają ci się twoje grzechy”,| czy powiedzieć: „Wstań i chodź?”| Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów»| − rzekł do sparaliżowanego:| «Mówię ci, wstań,| weź swoje łoże i idź do domu».|| I natychmiast wstał wobec nich,| wziął łoże, na którym leżał,| i poszedł do domu, wielbiąc Boga.|||

Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich;| wielbili Boga| i pełni bojaźni mówili: «Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj».|||