Synowie Izraela wyruszyli z Elim.| Przybyło zaś całe zgromadzenie synów Izraela| na pustynię Sin, położoną między Elim a Synajem,| piętnastego dnia drugiego miesiąca| od ich wyjścia z ziemi egipskiej.|||

 I zaczęło szemrać na pustyni całe zgromadzenie synów Izraela| przeciw Mojżeszowi i przeciw Aaronowi.| Synowie Izraela mówili im: «Obyśmy pomarli z ręki Pana| w ziemi egipskiej, gdzieśmy zasiadali przed garnkami mięsa| i jadali chleb do sytości!| Wyprowadziliście nas na tę pustynię,| aby głodem umorzyć całą tę rzeszę».|||

 Pan powiedział wówczas do Mojżesza: «Oto ześlę wam chleb z nieba,| na kształt deszczu.| I będzie wychodził lud,| i każdego dnia będzie zbierał według potrzeby dziennej.|| Chcę ich także doświadczyć,| czy pójdą za moimi rozkazami, czy też nie.| Lecz w dniu szóstym| zrobią zapas tego, co przyniosą,| a będzie to podwójna ilość tego, co będą zbierać codziennie».|||

 Mojżesz rzekł do Aarona: «Powiedz całemu zgromadzeniu Izraelitów:| „Zbliżcie się do Pana,| gdyż słyszał wasze szemrania”».|| W czasie przemowy Aarona do całego zgromadzenia synów Izraela| spojrzeli ku pustyni| i ukazała się im w obłoku chwała Pana.|||

 I przemówił Pan do Mojżesza tymi słowami:| «Słyszałem szemranie synów Izraela.| Powiedz im tak: „O zmierzchu będziecie jeść mięso,| a rano nasycicie się chlebem.| Poznacie wtedy,| że Ja,| Pan,| jestem waszym Bogiem”».|||

 Rzeczywiście| wieczorem przyleciały przepiórki i pokryły obóz,| a nazajutrz rano warstwa rosy leżała dokoła obozu.| Gdy się warstwa rosy uniosła ku górze,| wówczas na pustyni leżało coś drobnego, ziarnistego,| niby szron na ziemi.| Na widok tego synowie Izraela pytali się wzajemnie: «Manhu?»| to znaczy: «Co to jest?»| − gdyż nie wiedzieli, co to było.|||

 Wtedy powiedział do nich Mojżesz:| «To jest chleb,| który daje wam Pan na pokarm».|||

 Niech będzie błogosławiony Bóg| i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa.| On w swoim wielkim miłosierdziu| przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa| na nowo zrodził nas do żywej nadziei:| do dziedzictwa niezniszczalnego| i niepokalanego, i niewiędnącego,| które jest zachowane dla was w niebie.| Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni| mocą Bożą dla zbawienia,| gotowego objawić się w czasie ostatecznym.|||

 Dlatego radujcie się,| choć teraz musicie doznać trochę smutku| z powodu różnorodnych doświadczeń.| Przez to wartość waszej wiary| okaże się o wiele cenniejsza| od zniszczalnego złota,| które przecież próbuje się w ogniu,| na sławę, chwałę i cześć| przy objawieniu Jezusa Chrystusa.| Wy, choć nie widzieliście, miłujecie Go;| wy w Niego teraz, choć nie widzicie,| przecież wierzycie,| a ucieszycie się radością niewymowną i pełną chwały| wtedy, gdy osiągniecie cel waszej wiary| − zbawienie dusz.|||

 Nad tym zbawieniem| wszczęli poszukiwania i badania prorocy,| ci, którzy przepowiadali przeznaczoną dla was łaskę.| Badali oni, kiedy i na jaką chwilę wskazywał Duch Chrystusa, który w nich był| i przepowiadał cierpienia przeznaczone dla Chrystusa| i mające potem nastąpić uwielbienia.|| Im też zostało objawione, że nie im samym,| ale raczej wam miały służyć sprawy obwieszczone wam| przez tych, którzy wam głosili Ewangelię| mocą zesłanego z nieba Ducha Świętego.|| Wejrzeć w te sprawy pragną aniołowie.|||

 Jezus ukazawszy się Jedenastu rzekł do nich:|

 «Idźcie na cały świat| i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu.| Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony;| a kto nie uwierzy, będzie potępiony.|| Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą:| w imię moje| złe duchy będą wyrzucać,| nowymi językami mówić będą;| węże brać będą do rąk,| i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić.| Na chorych ręce kłaść będą,| i ci odzyskają zdrowie».|||

 Po rozmowie z nimi| Pan Jezus został wzięty do nieba| i zasiadł po prawicy Boga.|| Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie,| a Pan współdziałał z nimi| i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.|||