Od góry Hor| szli Izraelici w kierunku Morza Czerwonego,| aby obejść ziemię Edom;|| podczas drogi jednak lud stracił cierpliwość.| I zaczęli mówić przeciw Bogu i Mojżeszowi:| «Czemu wyprowadziliście nas z Egiptu,| byśmy tu na pustyni pomarli?| Nie ma chleba ani wody,| a uprzykrzył się nam już ten pokarm mizerny».|||

 Zesłał przeto Pan na lud| węże o jadzie palącym, które kąsały ludzi,| tak że wielka liczba Izraelitów zmarła.| Przybyli więc ludzie do Mojżesza,| mówiąc: «Zgrzeszyliśmy,| szemrząc przeciw Panu i przeciwko tobie.| Wstaw się za nami do Pana,| aby oddalił od nas węże».|| I wstawił się Mojżesz za ludem.|||

 Wtedy rzekł Pan do Mojżesza:| «Sporządź węża i umieść go na wysokim palu;| wtedy każdy ukąszony,| jeśli tylko spojrzy na niego,| zostanie przy życiu».|| Sporządził więc Mojżesz węża miedzianego| i umieścił go na wysokim palu.| I rzeczywiście, jeśli kogo wąż ukąsił,| a ukąszony spojrzał na węża miedzianego,| zostawał przy życiu.|||

 Gdy Żydzi żądają znaków,| a Grecy szukają mądrości,| my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego,| który jest zgorszeniem dla Żydów,| a głupstwem dla pogan,|| dla tych zaś, którzy są powołani,| tak spośród Żydów, jak i spośród Greków,| Chrystusem,| mocą Bożą i mądrością Bożą.| To bowiem, co jest głupstwem u Boga,| przewyższa mądrością ludzi,| a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi.|||

 Tak też i ja,| przyszedłszy do was, bracia,| nie przybyłem, aby błyszcząc słowem i mądrością| dawać wam świadectwo Boże.| Postanowiłem bowiem,| będąc wśród was, nie znać niczego więcej,| jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego.|||

 I stanąłem przed wami w słabości i w bojaźni,| i z wielkim drżeniem.| A mowa moja| i moje głoszenie nauki| nie miały nic z uwodzących przekonywaniem słów mądrości,| lecz były ukazywaniem ducha i mocy,| aby wiara wasza| opierała się nie na mądrości ludzkiej,| lecz na mocy Bożej.|||

 Wśród tych, którzy przybyli, aby oddać pokłon Bogu w czasie święta,| byli też niektórzy Grecy.| Oni więc przystąpili do Filipa, pochodzącego z Betsaidy Galilejskiej,| i prosili go mówiąc: «Panie, chcemy ujrzeć Jezusa».| Filip poszedł i powiedział Andrzejowi.| Z kolei Andrzej i Filip poszli i powiedzieli Jezusowi.|||

 A Jezus dał im taką odpowiedź:| «Nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy.|| Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam:| Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo,| ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity.| Ten, kto kocha swoje życie, straci je,| a kto nienawidzi swego życia na tym świecie,| zachowa je na życie wieczne.| A kto by chciał Mi służyć,| niech idzie na Mną,| a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa.| A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec.|||

 Teraz dusza moja doznała lęku| i cóż mam powiedzieć?| Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny.| Nie,| właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę.| Ojcze, uwielbij imię Twoje.»|||

 Wtem rozległ się głos z nieba:| «I uwielbiłem i znowu uwielbię».| Tłum stojący usłyszał to| i mówił: «Zagrzmiało!»| Inni mówili: «Anioł przemówił do Niego».| Na to rzekł Jezus: «Głos ten rozległ się nie ze względu na Mnie,| ale ze względu na was.| Teraz odbywa się sąd nad tym światem.| Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony.| A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony,| przyciągnę wszystkich do siebie».||

 To powiedział zaznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć.|||