Rzekł Pan do Mojżesza: «Serce faraona jest twarde,| wzbrania się wypuścić lud.|| Idź do faraona rano, gdy wyjdzie nad wodę,| pośpiesz mu na spotkanie na brzeg Nilu.| Weź do ręki laskę, która zamieniła się w węża.| Powiedz mu: „Pan,| Bóg Hebrajczyków,| posłał mnie do ciebie| z rozkazem: Wypuść lud mój,| by Mi oddał cześć na pustyni!| Oto dotąd nie posłuchałeś Mnie”.|| Tak teraz polecił Pan:| „Po tym poznasz, że Ja jestem Panem”.| Oto uderzę laską, którą mam w ręce,| wody Nilu,| a zamienią się w krew.| Ryby Nilu poginą, a Nil| będzie wydawać przykrą woń,| tak, że Egipcjanie nie będą mogli pić wody z Nilu».|||

   Pan powiedział do Mojżesza: «Mów do Aarona: „Weź laskę swoją| i wyciągnij rękę na wody Egiptu,| na jego rzeki i na jego kanały,| i na jego stawy, i na wszelkie zbiorowiska wód,| a zamienią się w krew.| I będzie krew w całej ziemi egipskiej,| w naczyniach drewnianych i kamiennych”».|||

   Mojżesz i Aaron uczynili tak, jak nakazał Pan.| Aaron podniósł laskę i uderzył nią wody Nilu| na oczach faraona i sług jego.|| Woda Nilu zamieniła się w krew.| Ryby rzeki wyginęły, a Nil zaczął wydawać przykrą woń,| tak, że Egipcjanie nie mogli pić wody z Nilu.| Krew była w całym kraju egipskim.| Lecz to samo uczynili czarownicy egipscy| dzięki swej wiedzy tajemnej.| Pozostało więc uparte serce faraona,| i nie usłuchał ich, jak to zapowiedział Pan.|||

   Postępujcie, jak mówi Duch Święty:| «Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie,| nie zatwardzajcie serc waszych jak w buncie,| jak w dzień kuszenia na pustyni,| gdzie kusili Mię ojcowie wasi| przez wystawianie na próbę,| chociaż widzieli dzieła moje przez czterdzieści lat.|| Gniewałem się przeto na to pokolenie| i powiedziałem: „Zawsze błądzą w sercu,| oni zaś nie poznali dróg moich”;|| toteż przysiągłem w gniewie moim:| „Nie wejdą do mego odpoczynku”».|||

   Uważajcie, bracia, aby nie było w kimś z was| przewrotnego serca niewiary,| której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego,|| lecz zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia,| póki trwa to, co «dziś» się zwie,| aby żaden z was| nie uległ zatwardziałości przez oszustwo grzechu.|||

   Jesteśmy bowiem uczestnikami Chrystusa,| jeśli pierwotną nadzieję| do końca zachowamy silną.|||

   Jest bowiem powiedziane: «Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie,| nie zatwardzajcie serc waszych jak w buncie!»|||

   Kim rzeczywiście są| ci, którzy, gdy usłyszeli, zbuntowali się?| Czyż to nie wszyscy ci,| którzy wyszli z Egiptu pod wodzą Mojżesza?|| Na kogo to gniewał się przez czterdzieści lat?| Czy nie na tych, którzy zgrzeszyli,| a których trupy porozrzucał po pustyni?| Którym to zaś złożył przysięgę,| że nie wejdą do Jego odpoczynku,| jeśli nie tym, którzy nie byli posłuszni?| Widzimy zatem, iż nie mogli wejść z powodu niedowiarstwa.|||

   Jezus przybył do miasteczka samarytańskiego, zwanego Sychar,| w pobliżu pola, które Jakub| dał synowi swemu, Józefowi.| Było tam źródło Jakuba.| Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni.| Było to około szóstej godziny.|||

   Nadeszła tam kobieta z Samarii,| aby zaczerpnąć wody.| Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić».| Jego uczniowie bowiem| udali się przedtem do miasta dla zakupienia żywności.|||

   Na to rzekła do Niego Samarytanka:| «Jakżeż Ty| będąc Żydem| prosisz mnie, Samarytankę,| bym Ci dała się napić?»|| Żydzi bowiem nie utrzymują stosunków z Samarytanami.|||

   Jezus odpowiedział jej na to: «O, gdybyś znała dar Boży| i wiedziała, kim jest| Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”,| prosiłabyś Go wówczas,| a dałby ci wody żywej».|||

   Powiedziała do Niego kobieta: «Panie, nie masz czerpaka,| a studnia jest głęboka.| Skądże więc weźmiesz wody żywej?| Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Jakuba,| który dał nam tę studnię,| z której pił i on sam,| i jego synowie, i jego bydło?»|||

   W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: «Każdy, kto pije tę wodę,| znów będzie pragnął.| Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam,| nie będzie pragnął na wieki,| lecz woda, którą Ja mu dam,| stanie się w nim źródłem| wody wytryskającej ku życiu wiecznemu».|||

   Rzekła do Niego kobieta: «Daj mi tej wody,| abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać.| Widzę, że jesteś prorokiem.|| Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze,| a wy mówicie, że w Jerozolimie| jest miejsce, gdzie należy czcić Boga».|||

   Odpowiedział jej Jezus: «Wierz Mi, niewiasto,| że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie| nie będziecie czcili Ojca.|| Wy czcicie to, czego nie znacie,| my czcimy to, co znamy,| ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów.| Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest,| kiedy to prawdziwi czciciele| będą oddawać cześć Ojcu| w Duchu i prawdzie,| i takich to czcicieli chce mieć Ojciec.|| Bóg jest duchem;| potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie».|||

   Rzekła do Niego kobieta: «Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem.| A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko».||

   Powiedział do niej Jezus: «Jestem Nim Ja, który z tobą mówię».|||

   Wielu Samarytan z owego miasta| zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety.| Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego,| prosili Go, aby u nich pozostał.| Pozostał tam zatem dwa dni.| I o wiele więcej ich uwierzyło na Jego słowo,| a do tej kobiety mówili: «Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu,| na własne bowiem uszy usłyszeliśmy| i jesteśmy przekonani, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata».|||