Oto się powiedzie mojemu słudze,| wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo.|| Jak wielu osłupiało na jego widok,| tak nieludzko został oszpecony jego wygląd| i postać jego była niepodobna do ludzi,|| tak mnogie narody się zdumieją,| królowie zamkną przed nim usta,| bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano,| i pojmą coś niesłychanego.|| Któż uwierzy temu, cośmy słyszeli?| na kim się ramię Pana objawiło?|||

   On wyrósł przed nami jak młode drzewo| i jakby korzeń z wyschniętej ziemi.|| Nie miał on wdzięku ani też blasku, aby na niego popatrzeć,| ani wyglądu, by się nam podobał.|| Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi,| mąż boleści, oswojony z cierpieniem,|| jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa,| wzgardzony tak, iż mieliśmy go za nic.||

   Lecz on się obarczył naszym cierpieniem,| on dźwigał nasze boleści,|| a myśmy go uznali za skazańca,| chłostanego przez Boga i zdeptanego.|| Lecz on był przebity za nasze grzechy,| zdruzgotany za nasze winy.|| Spadła nań chłosta zbawienna dla nas,| a w jego ranach jest nasze zdrowie.|||

   Wszyscyśmy pobłądzili jak owce,| każdy z nas obrócił się ku własnej drodze;|| a Pan| zwalił na niego winy nas wszystkich.|| Dręczono go, lecz sam się dał gnębić,| nawet nie otworzył ust swoich.|| Jak baranek na rzeź prowadzony,| jak owca niema wobec strzygących ją,| tak on nie otworzył ust swoich.|||

   Po udręce i sądzie został usunięty;| a kto się przejmuje jego losem?|| Tak! Zgładzono go z krainy żyjących;| za grzechy mego ludu| został zbity na śmierć.|| Grób mu wyznaczono między bezbożnymi| i w śmierci swej był na równi z bogaczem,|| chociaż nikomu nie wyrządził krzywdy| i w jego ustach kłamstwo nie postało.|||

   Spodobało się Panu zmiażdżyć go cierpieniem.|| Jeśli wyda swe życie na ofiarę za grzechy,| ujrzy potomstwo,| dni swe przedłuży,|| a wola Pana spełni się przez niego.|| Po udrękach swej duszy| ujrzy światło i nim się nasyci.|| Zacny mój sługa usprawiedliwi wielu,| ich nieprawości on sam dźwigać będzie.|||

   Dlatego w nagrodę przydzielę mu tłumy| i posiądzie możnych jako zdobycz,|| za to, że siebie na śmierć ofiarował| i policzony został pomiędzy przestępców.|| A on poniósł grzechy wielu| i oręduje za przestępcami.|||

   Czyż nie wiadomo,| że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest| zanurzający w Chrystusa Jezusa,| zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć?|| Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć| zostaliśmy razem z Nim pogrzebani| po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie,| jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca.|||

   Otóż jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem,| wierzymy, że z Nim również żyć będziemy,| wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych| już więcej nie umiera,| śmierć nad Nim nie ma już władzy.| Bo to że umarł,| umarł dla grzechu tylko raz,| a że żyje, żyje dla Boga.|| Tak i wy rozumiejcie,| że umarliście dla grzechu,| żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie.|||

   Kiedy bowiem byliście niewolnikami grzechu,| byliście wolni od służby sprawiedliwości.|| Jakiż jednak pożytek| mieliście wówczas z tych czynów, których się teraz wstydzicie?| Przecież końcem ich jest śmierć.|||

   Teraz zaś, po wyzwoleniu z grzechu| i oddaniu się na służbę Bogu| jako owoc zbieracie uświęcenie.| A końcem tego jest życie wieczne.|| Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć,| a łaska przez Boga dana| to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.|||

   Gdy żołnierze przyszli na miejsce, zwane «Czaszką»,| ukrzyżowali tam Jezusa i złoczyńców,| jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie.||

   Lecz Jezus mówił: «Ojcze,| przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią».||

   Potem rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając losy.||

   Jeden ze złoczyńców, których tam powieszono,| urągał Mu: «Czy Ty nie jesteś Mesjaszem?| Wybaw więc siebie i nas».||

   Lecz drugi,| karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz,| chociaż tę samą karę ponosisz?|| My przecież - sprawiedliwie,| odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki,| ale On nic złego nie uczynił».||

   I dodał: «Jezu, wspomnij na mnie,| gdy przyjdziesz do swego królestwa».||

   Jezus mu odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam ci:| Dziś ze Mną będziesz w raju».|||

   Było już około godziny szóstej| i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej.| Słońce się zaćmiło| i zasłona przybytku rozdarła się przez środek.|||

   Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem:| «Ojcze,| w Twoje ręce| powierzam ducha mojego».|||

   Po tych słowach wyzionął ducha.|||