«Pan mnie stworzył,| swe arcydzieło,| przed swymi czynami, od dawna.||

   Od wieków jestem stworzona,| od początku, zanim ziemia powstała.||

   Jestem zrodzona, gdy jeszcze bezmiar wód nie istniał| ani źródła, co wodą tryskają, i zanim góry stanęły.| Poczęta jestem przed pagórkami| nim ziemię i pola uczynił, początek pyłu na ziemi.|||

   Gdy niebo umacniał, z Nim byłam,| gdy kreślił sklepienie nad bezmiarem wód, gdy w górze utwierdzał obłoki,| gdy źródła wielkiej otchłani umacniał,| gdy morzu stawiał granice, by wody z brzegów nie wyszły,| gdy kreślił fundamenty pod ziemię.|| Ja byłam przy Nim mistrzynią,| rozkoszą Jego dzień po dniu, cały czas igrając przed Nim,| igrając na okręgu ziemi, znajdując radość przy synach ludzkich».|||

   Gdy nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego,| zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem,| aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu,| abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo.|| Na dowód tego, że jesteście synami,| Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego,| który woła: «Abba, Ojcze».| A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem.| Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej.|||

   Gdy Jezus przemawiał do tłumów,| oto Jego Matka i bracia stanęli na dworze| i chcieli z Nim mówić.|| Ktoś rzekł do Niego: «Oto Twoja Matka i Twoi bracia| stoją na dworze i chcą mówić z Tobą».|||

   Lecz On| odpowiedział temu, który Mu to oznajmił:| «Któż jest moją matką| i którzy są moimi braćmi?»||

   I wyciągnąwszy rękę ku swoim uczniom,| rzekł: «Oto moja matka i moi bracia.|| Bo kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie,| ten Mi jest bratem, siostrą i matką».|||