Pan Bóg otworzył Mi ucho,| a Ja się nie oparłem ani się cofnąłem.| Podałem grzbiet mój bijącym| i policzki moje rwącym Mi brodę.| Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem.|||

 Pan Bóg Mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi,| dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz| i wiem, że wstydu nie doznam.|| Blisko jest Ten, który Mnie uniewinni.| Kto się odważy toczyć spór ze Mną? Wystąpmy razem!|| Kto jest moim oskarżycielem?| Niech się zbliży do Mnie!| Oto Pan Bóg Mnie wspomaga. Któż Mnie potępi?|||

   Ludy, słuchajcie Mnie z uwagą,| narody, nastawcie ku Mnie uszu!|| Bo ode Mnie wyjdzie pouczenie,| i Prawo moje wydam jako światłość dla ludów.|| Bliska jest moja sprawiedliwość, zbawienie moje się ukaże.|||

   Widzimy Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony,| chwałą i czcią ukoronowanego| za cierpienia śmierci,| iż z łaski Bożej| za wszystkich zaznał śmierci.|| Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko i przez którego wszystko,| który wielu synów do chwały doprowadza,| aby przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie.|||

   Z głośnym wołaniem i płaczem| za dni ciała swego| zanosił On gorące prośby i błagania| do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci,| i został wysłuchany dzięki swej uległości.|| A chociaż był Synem,| nauczył się posłuszeństwa| przez to, co wycierpiał.| A gdy wszystko wykonał,| stał się sprawcą zbawienia wiecznego| dla wszystkich, którzy Go słuchają.|||

   Było już około godziny szóstej| i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej.|| Słońce się zaćmiło| i zasłona przybytku rozdarła się przez środek.|| Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem:| «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego».|| Po tych słowach wyzionął ducha.|||

   Na widok tego, co się działo,| setnik oddał chwałę Bogu i mówił:| «Istotnie, człowiek ten był sprawiedliwy».|| Wszystkie też tłumy, które zbiegły się na to widowisko,| gdy zobaczyły, co się działo,| wracały bijąc się w piersi.|| Wszyscy Jego znajomi stali z daleka;| a również niewiasty, które Mu towarzyszyły od Galilei, przypatrywały się temu.|||

   W pierwszy dzień tygodnia po złożeniu Jezusa w grobie| niewiasty poszły skoro świt do grobu,| niosąc przygotowane wonności.|| Kamień od grobu zastały odsunięty.| A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa.|| Gdy wobec tego były bezradne,| nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach.|| Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi,| lecz tamci rzekli do nich:| «Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych?| Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał».|||