1999 Stary Sącz
2001 Odpowiedź na list COM 2001
2002 Kraków
2003 Telegram trzydziestolecia

16 VI 1999

A teraz jeszcze powtórka z geografii.
Jesteśmy tu w Starym Sączu.
Stąd wyruszamy ku Dzwonkówce, Wielkiej Raczy, na Prehybę. ...Dzwonkówce, Wielkiej Radziejowej, na Prehybę. Dochodzimy do Wielkiej Raczy. Wracamy na Prehybę i schodzimy albo zjeżdżamy na nartach ...na nartach z Prehyby do Szlachtowej i do Krościenka.
W Krościenku na Kopiej Górce jest centrum Oazy.
W Krościenku przekraczamy Dunajec, który już płynie razem z Popradem w kierunku Sącza: Nowego i Starego. I jesteśmy w Sączu z powrotem.
A kiedy na Dunajcu jest wysoka woda, to można w pięć godzin przepłynąć ... w pięć, sześć godzin można przepłynąć od Nowego Targu do Nowego Sącza.
To tyle tej powtórki z geografii.

Tekst nieautoryzowany spisany z taśmy
Irena Kucharska

23 VI 2001

Ekscelencjo,
Czcigodny Księże Biskupie,
W imieniu Jego Świątobliwości Jana Pawła II dziękuję za list z dnia 3 czerwca, za wyrazy jedności i oddania, a zwłaszcza za dar modlitwy w Jego intencjach, przesłane w imieniu uczestników spotkania w Centrum Ruchu Światło-Życie w Krościenku.

W Liście apostolskim Novo millennio ineunte Ojciec Święty napisał: „Jeżeli ukazuje się młodym prawdziwe oblicze Chrystusa, oni dostrzegają w Nim przekonującą odpowiedź na swoje pytania i potrafią przyjąć Jego orędzie, choć trudne i naznaczone przez Krzyż. Dlatego odpowiadając na ich entuzjazm nie wahałem się zażądać od nich, aby dokonali radykalnego wyboru wiary i życia. I wskazałem im porywające zadanie: mają się stawać «stróżami poranka» (por. Iz 21, 11-12), zwiastującymi brzask nowego tysiąclecia.”

Ojciec Święty życzy uczestnikom tegorocznych oaz rekolekcyjnych w Polsce, aby wpatrzeni w oblicze Chrystusa cierpiącego i zmartwychwstałego – byli autentycznymi świadkami Ewangelii, niosąc współbraciom światło życia na nowe tysiąclecie. W tym duchu, wszystkim, którzy stanowią Wielką Wspólnotę Ruchu Światło-Życie, Ojciec Święty udziela z serca swego Apostolskiego Błogosławieństwa
Z Chrystusowym pozdrowieniem

  Arcybiskup Leonardo Sandri

Archiwum Ruchu Światło-Życie, Tarnów/Krościenko.

18 VIII 2002

W niedzielę 18 sierpnia miała miejsce najliczniejsza liturgia eucharystyczna celebrowana przez Papieża podczas dziewiątej pielgrzymki do Polski w Krakowie na Błoniach. Myśl przewodnią pielgrzymki stanowiły słowa: „Bóg bogaty w miłosierdzie”. Niedzielna eucharystia, poprzedzona całonocnym czuwaniem przedstawicieli Ruchu w kościele św. Piotra i Pawła, stała się miejscem szczególnie intensywnej modlitwy zbierającej wszystkie złożone w dwunastu koszach postanowienia związane z błaganiem o pokój w oazach rekolekcyjnych tego roku. Znakiem nieprzerwanego trwania członków Ruchu w postawie ofiarnej miłości była niesiona przez małżonkę pary krajowej Domowego Kościoła w procesji z darami księga Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Na zakończenie celebracji przy modlitwie „Anioł Pański” Ojciec święty w serdecznych słowach najpierw pozdrowił Ruch Światło-Życie, a potem dodał jeszcze swoje osobiste świadectwo związane z treścią p iosenek śpiewanych na oazach.

Zanim zakończymy tę Liturgię modlitwą Anioł Pański, pragnę zwrócić się do młodzieży. [Oklaski]

Wiem, że jest tu obecna spora grupa członków Ruchu Światło-Życie. Przez całą noc czuwali na modlitwie w kościele świętych Piotra i Pawła w parafii Wszystkich Świętych, ażeby dziś spotkać się z papieżem na tej uroczystej Eucharystii.

Pamiętam, że dokładnie trzydzieści lat temu, 16 sierpnia, w Błyszczu koło Tylmanowej nad Dunajcem uczestniczyłem w tzw. Dniach... [Szelest kartek, chwila milczenia, oklaski] uczestniczyłem w tzw. Dniach Wspólnoty. Powiedziałem wtedy, że osobiście bliski jest mi ten styl życia, który zainaugurował i zaproponował młodym sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. [Oklaski]

Bogu dziękuję za ten ruch, który przyniósł tyle błogosławionych owoców w sercach młodzieży w minionych trudnych latach, a i dzisiaj stanowi prężne środowisko duchowego rozwoju młodzieży i rodzin. [Oklaski] Kochani oazowicze, jako biskup Krakowa starałem się wspierać was swą obecnością, Jako biskup Rzymu nieustannie jestem z wami w moich modlitwach i serdecznych myślach. [Oklaski, Jesteśmy z Tobą!] Bóg wam zapłać! [Dziękujemy!]

Niech umiłowanie Eucharystii i Biblii zawsze rzuca Boże światło na drogi waszego życia. [oklaski]
[...]
[Pan kiedyś stanął nad brzegiem...]

Chciałem powiedzieć na zakończenie, że właśnie ta oazowa pieśń wyprowadziła mnie z Ojczyzny przed 23 laty. Miałem ją w uszach, kiedy słyszałem wyrok konklawe. I z nią, z tą oazową pieśnią nie rozstawałem się przez wszystkie te lata. Była jakimś ukrytym tchnieniem Ojczyzny. Była też przewodniczką na różnych drogach Kościoła i ona przyprowadzała mnie wielokrotnie tu, na te krakowskie Błonia pod Kopiec Kościuszki. Dziękuję Ci, pieśni oazowa! [Sto lat!]

Dziękuję wam, Błonia krakowskie za waszą gościnę wielokrotną i tę dzisiejszą. Bóg zapłać! Chciałbym dodać – i do zobaczenia. Ale to już jest całkowicie w Bożych rękach. [Do zobaczenia! Zostań z nami! Przyjedź do Wadowic!] Pozostawiam to bez reszty – Bożemu miłosierdziu.
[Kochamy Ciebie! Pan kiedyś stanął nad brzegiem...]

Por. Osservatore Romano 23(2002) nr 9, s. 22. 23.
Tekst według nagrania audio: Irena Kucharska.

4 VI 2003

Na trzydziestolecie oddania Ruchu Niepokalanej, Matce Kościoła Ojciec św. Jan Paweł II przysłał na ręce Delegata Komisji Episkopatu Polski ds. Ruchu Światło-Życie – ks. bpa Wiktora Skworca – telegram podkreślający te działania członków Ruchu, które Papież uważa za istotne dla współczesnego Kościoła. Są to świadectwo wiary, zaangażowanie w życie Kościoła i budowanie życia na fundamencie Słowa Bożego, liturgii oraz aktywnego udziału w życiu rodzimej parafii. Ukazał również wkład formacji oazowej w przygotowaniu żywych świadków Chrystusa i równocześnie świadomych obywateli, licznych gorliwych duszpasterzy, osób całkowicie poświęconych Bogu, a także rodzin żyjących głębią wiary w ramach „Oazy Rodzin”. Do telegramu papieskiego wkradł się błąd spowodowany niepełną znajomością nazewnictwa stosowanego w naszym Ruchu, przez obsługę biurową Papieża. Wiadomo, że Ruch Światło-Życie nazwy nie zmienił. Tekst przytoczony poniżej jest zgodny z&n bsp;oryginałem w znakach i w interpunkcji.

Drogi Księże Biskupie,
Niebawem minie trzydzieści lat od dnia, w którym dane mi było dokonać poświęcenia Ruchu „Światło i Życie” Niepokalanej Matce Kościoła. Wiem, że ten moment jest uznawany za akt konstytutywny Ruchu, choć jego działalność jest wcześniejsza, związana z płynącą z natchnionej intuicji duszpasterskiej posługą Sługi Bożego Ks. Franciszka Blachnickiego.

Bogu dziękuję za te trzy dziesięciolecia „Oazy”. Miałem okazję kilka tych lat przeżywać razem z młodzieżą zaangażowaną w Ruchu i z bliska obserwować jak owocna była ta forma duszpasterstwa. A nie były to czasy łatwe.Może właśnie w tamtych okolicznościach tym bardziej wyraziste było świadectwo wiary i zaangażowania w życie Kościoła jakie dawali moderatorzy, animatorzy i poszczególni członkowie Ruchu. Dlatego starałem się je wspierać, ufając, że tchnienie Ducha Świętego, jakie odczuwało się w coraz to nowych inicjatywach Ruchu, jest darem dla Kościoła w Polsce i na świecie. Dziś wracam pamięcią do przeżyć z tamtych lat i chcę wyrazić przekonanie, że nowe czasy nie mniej niż dawne potrzebują tego świadectwa. Może nawet bardziej niż kiedykolwiek dotąd, Kościół w Polsce potrzebuje wiary, nadziei i miłości młodych ludzi, którzy starają się budować swoje życie w oparciu o Słowo Boże, o liturgię i udział w życiu rodzimej parafii.

Wydaje się, że te trzy elementy, na których jest zbudowana duchowość Ruchu „Światło i Życie”, stanowią jego niezwykłą wartość. Poznanie, więcej – przeżywanie treści Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu – to pierwszy i nieodzowny krok do poznania Chrystusa, do kontemplacji Jego oblicza i do podejmowania na co dzień wyzwań, jakie przed każdym wiernym i przed całym Kościołem stawia konfrontacja dokonująca się nieustannie między rzeczywistością tego świata i Ewangelią. Liturgia, szczególnie liturgia Eucharystii i sakramentów inicjacji chrześcijańskiej przeżywana w duchu głębokiego zrozumienia i zaangażowania, wprowadza w misterium zbawienia, które dokonało się przed wiekami w Chrystusie i w którym mamy udział dzięki widzialnym znakom niewidzialnej łaski. W końcu udział w życiu parafialnym jest wyrazem zrozumienia tajemnicy Kościoła jako wspólnoty odkupionych, którzy stanowią mistyczne ciało Chrystusa, jedn o i niepodzielne, zjednoczone wzajemną miłością. Prawdziwie Boża była myśl ks. Blachnickiego, by ten Ruch związać z parafią. Nie odchodźcie od tej idei. Trwajcie w lokalnej wspólnocie Kościoła i ożywiajcie ją Waszą wiarą.

Przeżywanie tych tajemnic wydało błogosławione owoce w sercach ludzi młodych, z których wielu dzisiaj prowadzi dorosłe życie w rodzinach, kontynuując wędrówkę drogą Ewangelii. Bogu dziękuję za ich wierność i konsekwencję. Czynię to również w przekonaniu, że formacja oazowa przygotowała ich, aby byli aktywnymi świadkami Chrystusa, a równocześnie świadomymi obywatelami, zaangażowanymi w życie społeczne najbliższego środowiska, regionu czy państwa. W szczególny jednak sposób pragnę wyrazić wdzięczność Bogu za dar powołań kapłańskich i zakonnych, które zrodziły się w łonie Ruchu „Światło i Życie”. To prawdziwie wielki dar dla Kościoła. Nie przestajmy za ten dar dziękować i prośmy, aby nadal ten Ruch był środowiskiem, w którym młodzi ludzie zyskują odwagę wiary, aby pójść za wezwaniem Chrystusa.

Wiem, że Ruch „Światło i Życie” dopracował się też nowej formacji, tak zwanej „Oazy Rodzin”. Jest to szczególnie cenny owoc, który należy pielęgnować. Rodzina żyjąca głębią wiary i wierna miłości Chrystusa jest przyszłością Kościoła. Niech Wasz Ruch wspiera te rodziny, niech umacnia je w jedności i pomaga przetrwać wszelkie próby.

„Oaza Żywego Kościoła” – taka była nazwa. Ta nazwa wskazywała na głębokie pragnienie uczestnictwa w życiu Kościoła, ożywiania go stylem życia zakorzenionym w Ewangelii i w liturgii. Nie rezygnujcie z tego pragnienia. Realizujcie je z Bożą pomocą, ku pożytkowi całego Kościoła w Polsce. Na radosny trud realizacji charyzmatu Ruchu „Światło i Życie” z serca Wam udzielam mojego Apostolskiego Błogosławieństwa

Watykan, 4 czerwca 2003 r.