10 VI 1987

W czasie trzeciej pielgrzymki Ojca świętego do Ojczyzny spotkanie ogólnopolskiej reprezentacji Ruchu Światło-Życie z nim nastąpiło w Tarnowie. Ruch przygotowywał się do tego spotkania przez modlitewne czuwanie przed Najświętszym Sakramentem. W homilii na mszy beatyfikacyjnej Karoliny Kózkówny Ojciec święty wspomniał także uczestników Ruchu Światło-Życie zachęcając do odczytywania tego, do czego Bóg powołuje każdego człowieka osobiście.

7.
„Przypatrzmy się, bracia, powołaniu naszemu” (1 Kor 1, 26).
Tak pisze apostoł Paweł do Koryntian, a ja dziś te jego słowa powtarzam do was, tu zgromadzonych.

Przybyliście z różnych stron tej rozległej diecezji, która ma swoje centrum w historycznym mieście Tarnowie. Stajecie razem ze mną wobec wymowy tego młodego dziewczęcego życia Karoliny Kózkówny i jej męczeńskiej śmierci.

Przypatrzcie się, drodzy bracia i siostry, powołaniu waszemu.

Wy, drodzy bracia i siostry, do których mówię:
robotnicy, rzemieślnicy reprezentowani tu przez organizacje cechowe;
Wy, byli więźniowie Oświęcimia (stąd, z tarnowskiego więzienia, wyruszył pierwszy transport do oświęcimskiego obozu);
wy, przedstawiciele Skalnego Podhala, zrzeszeni w kole jego przyjaciół;
Wy, kombatanci, zwłaszcza ze Szczawy;
młodzieży oazowa i członkowie Ruchu Światło-Życie;
harcerki i harcerze,
bracia pielgrzymi z Węgier;
bracia Słowacy i Czesi, przybysze z Moraw;
rodacy z Ameryki, którzy w tym doniosłym momencie stanęliście na ziemi waszego pochodzenia, w starym Kraju;
Pielgrzymi z archidiecezji krakowskiej, a także diecezji katowickiej, kieleckiej, sandomiersko-radomskiej, przemyskiej, i archidiecezji w Lubaczowie.
Wszyscy, skądkolwiek przybywacie. Wszyscy, którzy tutaj jesteście. Przypatrzcie się powołaniu waszemu.
(...)

10.
„Przypatrzcie się, bracia powołaniu waszemu”.
W kontekście tego jubileuszu, jaki przeżywa Kościół Tarnowski, dane mi jest dzisiaj sprawować tę zbawczą posługę Słowa Bożego i Eucharystii.

Poprzez postać Karoliny, błogosławionej córki tego Kościoła, przypatrujcie się, bracia i siostry, powołaniu waszemu poprzez wszystkie pokolenia, które Boża Opatrzność związała z waszą ziemią nadwiślańską, podkarpacką, równinną, podgórską i górzystą... z tą piękną ziemią. Z tą trudną ziemią.

Ziemia ta przyjęła w siebie ewangeliczne orędzie Ośmiu Błogosławieństw jako światło Bożego przeznaczenia człowieka. Jako światło tego dziedzictwa, które jest naszym udziałem w Jezusie Chrystusie.

„Błogosławieni ubodzy w duchu... błogosławieni miłosierni... czystego serca... ci, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem oni miłosierdzia dostąpią... oni Boga oglądać będą... oni będą nazwani synami Bożymi... do nich należy królestwo niebieskie„ (por. Mt 5, 3-10).

„Królewski szczep Piastowy” (M. Konopnicka, Rota): synowie i córki tego szczepu, tu od Wisły do Karpat, trwajcie przy tym dziedzictwie! Do was należy królestwo niebieskie!
Trwajcie jak trwały pokolenia.
Jak święci pustelnicy nad Dunajcem, jak Stanisław biskup, który „żyje pod mieczem” (por. Resp. brewiarzowe), jak Karolina, która w naszym stuleciu dała świadectwo Chrystusowi: świadectwo przez śmierć.
Trwajcie przy tym świętym dziedzictwie.
Do was należy... królestwo niebieskie. Amen.

L'Ossevatore Romano. Wydanie polskie. Numer specjalny 8-14 czerwca 1987. Trzecia podróż Jana Pawła II do Polski, s. 30-31.

18 X 1987

Jury nagród Fundacji Jana Pawła II na swym posiedzeniu, które odbyło się w Krakowie, jedną spośród trzech równorzędnych nagród za rok 1987 postanowiło przyznać Ruchowi Światło-Życie założonemu przez niestrudzonego kapłana i wychowawcę laikatu śp. ks. Franciszka Blachnickiego. W komentarzu stwierdzono, że wysiłkom Ruchu Światło-Życie należy przypisać stopniowe odradzanie się inicjatywy religijnej wśród młodszego pokolenia, zupełnie zniszczonej w latach centralistycznego despotyzmu.

Fundacja Jana Pawła II przyznaje nagrodę Ruchowi Światło-Życie za bezprecedensową w Europie Środkowej pracę nad formacją religijną i moralną polskiej młodzieży zmierzającą do ukształtowania w niej postawy pełnej odpowiedzialności za życie Kościoła i własnego Narodu.
Watykan, w dniu św. Karola Boromeusza, 4. XI. 1987

  ks. bp Szczepan Wesoły
  Wiceprzewodniczący Rady Administracyjnej
  Fundacji Jana Pawła II

Archiwum Ruchu Światło-Życie w Krościenku, 1987

27 V 1988

Przesłanie Jana Pawła II do uczestników Światowego Kongresu Ruchów Kościelnych odbytego w dniach od 27 do 30 maja 1998 roku w Rzymie omawiającego temat: „Ruchy kościelne: komunia i misja u progu trzeciego tysiąclecia”. Wśród uczestników obecni byli również przedstawiciele Ruchu Światło-Życie.

Drodzy Bracia i siostry w Chrystusie!

1
„Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni przed Bogiem i Ojcem naszym na wasze dzieło wiary, na trud miłości i na wytrwałą nadzieję w Panu naszym Jezusie Chrystusie” (1 Tes 1, 2-3). Te Słowa apostoła Pawła budzą w mym sercu radość i wdzięczność, gdy oczekując spotkania z wami w Watykanie, przekazuję wam wszystkim i zapewnienie o duchowej bliskości.

Z całego serca pozdrawiam przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Świeckich kard. Jamesa Francisa Stafforda, jej sekretarza bpa Stanisława Ryłkę oraz współpracowników dykasterii. Tym pozdrowieniem obejmuję zwierzchników i przedstawicieli różnych ruchów, towarzyszących im duszpasterzy i znakomitych prelegentów. Podczas waszego światowego kongresu omawiacie temat: „Ruchy kościelne: komunia i misja u progu trzeciego tysiąclecia”. Dziękuję Papieskiej Radzie ds. Świeckich, która zwołała i zorganizowała to doniosłe zgromadzenie, a także ruchom, które natychmiast odpowiedziały na zaproszenie, jakie skierowałem do nich dwa lata temu w wigilię Zesłania Ducha Świętego. Wyraziłem wówczas nadzieję, że w okresie przygotowań do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, w roku poświęconym Duchowi Świętemu ruchy te dadzą „wspólne świadectwo” oraz że „w komunii z pasterzami i w powiązaniu z inicjatywami diecezjalnymi zechcą wnieść d o Kościoła swoje bogactwo duchowe, formacyjne i misyjne jako cenne doświadczenie i jako wzór chrześcijańskiego życia” (homilia z 25 maja 1996 r., n. 7, „L'Osservatore Romano”, wyd. polskie, n. 7-8/96, s. 41). Żywię głęboką nadzieję, że wasz kongres oraz spotkanie w dniu 30 maja 1998 r. na placu św. Piotra ukażą w pełnym świetle owocność i żywotność ruchów istniejących w łonie Ludu Bożego, który przekroczy niebawem próg trzeciego tysiąclecia ery chrześcijańskiej.

2
W tej chwili sięgam pamięcią do międzynarodowych sympozjów zorganizowanych w Rzymie w 1981 r., w Rocca di Papa w 1987 r. i w Bratysławie w 1991 r. Uważnie śledziłem ich prace, wspomagając je modlitwą i zawsze okazując im poparcie. Od początku mego pontyfikatu przywiązywałem szczególną wagę działalności ruchów kościelnych, zaś podczas wizyt duszpasterskich w parafiach i podróży apostolskich miałem możność docenić owoce ich rozległej i coraz powszechniejszej obecności. Z satysfakcją przekonywałem się, że są one gotowe oddać swoje siły w służbę Stolicy Piotrowej i Kościołów lokalnych. Mogłem wskazywać na nie jako na nową rzeczywistość, która jeszcze nie została w pełni doceniona i wykorzystana. Dzisiaj stwierdzam z zadowoleniem, że ich samoświadomość stała się dojrzalsza. Ruchy te są jednym z najważniejszych owoców wiosny Kościoła, którą zapowiadał już Sobór Watykański II, ale której często niestety przeciwstawia się powszechna sekularyzacja. Obecność ruchów dodaje nam otuchy, ukazuje bowiem, że ta wiosna trwa; jest też dowodem świeżości chrześcijańskiego doświadczenia opartego na osobistym spotkaniu z Chrystusem. Mimo różnorodności form ruchy łączy świadomość „nowości”, jaką łaska chrztu wnosi w życie człowieka, a także szczególne dążenie do głębszego przeżywania tajemnicy komunii z Chrystusem i braćmi, wreszcie niezłomna wierność dziedzictwu wiary, czerpanemu z żywego źródła Tradycji. To wszystko skłania je do nowego wysiłku misyjnego i pozwala im spotykać ludzi naszych czasów w różnych sytuacjach życiowych oraz patrzeć z  miłością na godność, potrzeby i przeznaczenie każdego człowieka.

Takie są podstawy „wspólnego świadectwa”, które dzięki posłudze Papieskiej Rady ds. Świeckich oraz duchowi przyjaźni, dialogu i współpracy wszystkich ruchów nabiera konkretnych kształtów na waszym kongresie, a w szczególny sposób urzeczwistni się za kilka dni, podczas oczekiwanego przez wszystkich spotkania na placu św. Piotra. To „wspólne świadectwo” ujawniło się zresztą i wydało owoce już w trakcie pracochłonnych przygotowań do tych dwóch wydarzeń. Liczna obecność wśród was zwierzchników i przedstawicieli innych dykasterii Kurii Rzymskiej, biskupów z różnych kontynentów i krajów, delegatów Międzynarodowej Unii Przełożonych Zgromadzeń Męskich i Żeńskich, gości reprezentujących różne instytucje i stowarzyszenia – wskazuje, że cały Kościół uczestniczy w tym wydarzeniu i potwierdza, iż wymiar wspólnotowy ma zasadnicze znaczenie w życiu ruchów. Kongres ma też wymiar ekumeniczny, czego namacalnym dowodem jest obecność bratnich delegatów innych chrześcijańskich Kościołów i Wspólnot chrześcijańskich, do których kieruję słowa szczególnego pozdrowienia.

3
Wasz międzynarodowy kongres ma z jednej strony przyczynić się do głębszego zrozumienia natury teologicznej oraz misyjnych zadań ruchów, a z drugiej − sprzyjać wzajemnemu wzbogacaniu się przez wymianę świadectw i doświadczeń. Program obrad dotyka zatem kluczowych aspektów życia ruchów, które wzbudził Duch Chrystusa, przygotowując całą społeczność kościelną do nowego wysiłku apostolskiego. Z okazji otwarcia obrad pragnę podzielić się z wami kilkoma refleksjami, do których z pewnością będziemy mogli jeszcze powrócić podczas uroczystego spotkania na placu św. Piotra w dniu 30 maja.

Reprezentujecie ponad pięćdziesiąt ruchów i nowych form życia wspólnotowego. Są one wyrazem wielkiej różnorodności charyzmatów, metod wychowawczych, form i celów apostolatu; różnorodności przeżywanej w jedności wiary, nadziei i miołści, w posłuszeństwie Chrystusowi i pasterzom Kościoła. Samo wasze istnienie jest hymnem na cześć wielokształtnej jedności, zgodnej z zamysłem Ducha Świętego, i daje o niej świadectwo. W tajemnicy komunii Ciała Chrystusa jedność nie oznacza bowiem nigdy szarej jednolitości i nie zaprzecza różnorodności, podobnie jak wielokształtność nie może prowadzić do izolacji i rozproszenia. Oto dlaczego każdy z waszych ruchów zasługuje na uznanie ze względu na szczególny wkład, jaki wnosi w życie Kościoła.

4
Co oznacza dzisiaj słowo „ruch”? Określa się nim często społeczności o różnym charakterze, czasem nawet o odmiennej strukturze kanonicznej. Choć z jednej strony termin ten nie wyczerpuje z pewnością ani nie zamyka w sztywnych ramach całego bogactwa form, jakie wzbudza twórcze i ożywcze działanie Ducha Chrystusa, z drugiej strony oznacza pewną konkretną rzeczywistość kościelną, którą tworzą głównie ludzie świeccy, pewien program kształtowania wiary i chrześcijańskiego świadectwa, którego metody wychowawcze oparte są na określonym charyzmacie, udzielonym założycielowi ruchu w konretnych okolicznościach i formach.

Charyzmat danego ruchu, z całą swoją oryginalnością, nie ma i nie mógłby w żaden sposób wzbogacić depositum fidei, którego Kościół strzeże z niezłomną wiernością. Stanowi jednak niezwykle skuteczną pomoc, porywające i przekonujące wezwanie, by przeżywać doświadczenie chrześcijańskie w pełni, w sposób rozumny i twórczy. To właśnie jest warunkiem znalezienia właściwej odpowiedzi na wyzwania i potrzeby, jakie pojawiają się w różnych epokach i okolicznościach historycznych.

W tym świetle charyzmaty uznane przez Kościół jawią się jako drogi wiadące do głębszego poznania Chrystusa i do pełniejszego oddania Mu samego siebie, a zarazem do głębszego zakorzenienia się w komunii całego chrześcijańskiego ludu. Zasługują one zatem na uwagę wszystkich członków kościelnej wspólnoty, poczynając od pasterzy, którym powierzona została troska o Kościoły partykularne w komunii z Wikariuszem Chrystusa. Ruchy mogą zatem wnosić cenny wkład w życie całego Kościoła, budowanego na fundamencie Piotra, w różnych sytuacjach lokalnych, zwłaszcza tam, gdzie proces implantatio Ecclesiae dopiero się rozpoczyna i napotyka niemałe trudności.

5
Wielokrotnie już podkreślałem, że w Kościele nie istnieje kontrast ani sprzeczność między wymiarem instytucjonalnym a wymiarem charyzmatycznym, którego ważnym przejawem są właśnie ruchy. Obydwa te wymiary są równie istotnymi elementami Bożej konstytucji Kościoła założonego przez Chrystusa, ponieważ obydwa przyczyniają się do uobecnienia w świecie tajemnicy Chrystusa i Jego zbawczego dzieła. Obydwa też prowadzą − właściwymi sobie drogami − do Odnowy samoświadomości Kościoła, który w pewnym sensie sam jest „ruchem”, w nim bowiem dokonuje się w czasie i przestrzeni misja Syna za sprawą Ojca w mocy Ducha Świętego. Jestem przekonany, że moje refleksje zostaną należycie rozwinięte w toku obrad kongresu, które będę wspomagał modlitwą, aby wydały obfite owoce dla dobra Kościoła w całej ludzkości.

Z takimi myślami i w oczekiwaniu na spotkanie z wami na placu św. Piotra z całego serca udzielam specjalnego Apostolskiego Błogosławieństwa wam samym i wszystkim, których reprezentujecie.

Watykan, 27 maja 1988 r.

Jan Paweł II

Za: Osservatore Romano, wyd. polskie (1988) nr 7-8
Post Scriptum LISTowy kwartalnik (1988) nr 3(6), s. 4-7.

11 VI 1988

Pierwsza Pielgrzymka Ruchu Światło-Życie na Jasną Górę w piętnastą rocznicę oddania Ruchu Niepokalanej, Matce Kościoła. Ojciec Święty w liście do uczestników pielgrzymki skierował następujące słowa:

Całym sercem uczestniczę duchowo w  pierwszej pielgrzymce Ruchu Światło-Życie i  Służby Liturgicznej na Jasną Górę w dniu 11 czerwca 1988 r. Kiedy piszę to słowo, odzywa się we mnie przeszłość, to wszystko co przeżyłem z uczestnikami tego wspaniałego Ruchu, jakim jest Światło-Życie oraz Służba Liturgiczna. Kiedy zaś myślę o tym, co było i  co jest, równocześnie budzi się we mnie głęboka nadzieja na przyszłość, na dobrą przyszłość Kościoła i Ojczyzny.

Dziękuję Bogu na Was, za Waszą wiarę, za młodość, za aktywne uczestnictwo w apostolstwie Kościoła, za udział w budowaniu w naszym świecie «cywilizacji miłości».

Moje słowo do Was, moje życzenia dla Was, które kieruję na ręce ks. Biskupa Kazimierza, wyrastają ze słów apostoła: «żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową − ku Chrystusowi; z Niego całe Ciało − zespalane i utrzymywane w łączności dzięki całej więzi umacniającej każdego z członków stosownie do jego miary − przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości» (Ef 4, 15-16).

Drodzy Przyjaciele, jesteście w Roku Maryjnym u stóp Tej, która z dawna Polski jest Królową. Niech Bogurodzica − ta, która ma szczególny udział w pośrednictwie między Bogiem a historią świata i człowieka − prowadzi Was w trzecie tysiąclecie, niech po macierzyńsku czuwa nad Waszym «budowaniem w miłości».

Pozdrawiam Was gorąco i błogosławię z serca.

  Jan Paweł II Papież

Archiwum Ruchu Światło-Życie w Krościenku, 1988. Por. także L'Osservatore Romano 9(1988) nr 6, s. 30.

27 V 1990

Słowo papieskie do pielgrzymów w Piekarach Śląskich zawiera szczególnie bliskie dla członków Ruchu Światło-Życie ideały życia, jakie Ojciec święty stawia nam do realizacji w codzienności.

Po latach smutnych doświadczeń wchodzi nasz kraj w nowy etap historii – etap pełen nadziei i związanych z nią nowych zadań i nowych wielkich odpowiedzialności.

Teraźniejszość Polski i jej przyszłość złożone są w waszych sumieniach i na waszych spracowanych ramionach. Nasz kraj i Kościół oczekuje od was chrześcijańskiej dojrzałości, ewangelicznej roztropności i odpowiedzialności osobistej na tej drodze ku nowej historii ludów tej ziemi.

Ta nowa sytuacja wymaga nowego ładu moralnego, nowej kultury, przenikniętej Ewangelią i ideałami humanizmu. Dlatego nie wolno nam zapominać o rodzinie chrześcijańskiej, która nastawiona na rozwój osoby ludzkiej w jej wolności i godności, będzie mogła przyczynić się do wzmocnienia solidarności w naszym kraju...

„Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko... Wspomagaj wysiłki twych dzieci w budowaniu nowej polskiej rzeczywistości, daj siłę i entuzjazm do solidarnego zwalczania przejawów obojętności i egoizmu, aby w każdej rodzinie katolickiej szanowane były boskie prawa, by stawała się ona coraz bardziej Kościołem domowym, w którym rodzi się i rozwija świadomość dziecięctwa Bożego”.

Domowy Kościół (1991) nr 50, luty, s. 9.