1979 Castel Gandolfo, dzień wspólnoty, homilia
1979 Castel Gandolfo, rozesłanie ze światłem
 

17 VIII 1979

Dzień wspólnoty w Castel Gandolfo rozpoczął się Mszą św. o godz. 18.00 celebrowaną przez Ojca św. Zaproszeni zostali przedstawiciele zaprzyjaźnionych ruchów kościelnych jak: Focolarini, Akcja Chrześcijańska z Capranica, Comunita di Sant-Egidio, Movimento Oasi, grupy Młodych Chrześcijan z Korei i inni. Ojciec święty w homilii podkreśla sens dnia wspólnoty podczas oazy rekolekcyjnej.

Kiedy już oaza zbliża się ku końcowi, to znaczy kiedy zbliża się zakończenie dwutygodniowych rekolekcji, wówczas odbywacie zawsze tak zwany dzień wspólnoty. Chciałem dzisiaj powiedzieć, jak ja ten dzień rozumiem. Jeżeli tak jak wy, to mi powiedzcie na końcu czy zgadłem, a jeżeli nieco inaczej, to weźcie to również pod uwagę.

Otóż ja ten oazowy dzień wspólnoty rozumiem tak: Jesteście przez dwa tygodnie razem, macie swój program. Ten program tutaj w Rzymie był nieco inny, aniżeli bywa w Polsce. W Polsce jest on związany z naszym polskim kontekstem, tutaj był związany z kontekstem rzymskim. Powiedzieliście mi o tym w niedzielę, że tak go przeprowadzacie, że wiążecie go z rzymskimi bazylikami, katakumbami i wedle tych różnych punktów odniesienia w dziejach Kościoła i chrześcijaństwa kształtujecie swój program rekolekcyjny.

Bez względu na to gdzie, bez względu na to według jakiego programu realizują się rekolekcje oazowe, zawsze kształtują one dwoistą wspólnotę: naszą wspólnotę z Chrystusem i naszą wspólnotę z bliźnimi. I otóż biorąc to pod uwagę, myślę, tak: dzień wspólnoty to jest dzień, w którym mamy sobie osobiście i wspólnotowo uświadomić, na ile ta dwoista wspólnota każdego z nas i wszystkich razem dojrzała w ciągu tych rekolekcji. Na ile ukształtowała się w każdym z nas i we wszystkich razem głębsza jedność z Chrystusem, głębsza, dojrzalsza; a równocześnie na ile ta jedność z Chrystusem wyraża się naszą wzajemną jednością, Ponieważ jedność kształtuje się zawsze przez miłość, na ile przez rekolekcje dojrzała nasza miłość do Chrystusa, czyli miłość Chrystusa w nas i na ile ta miłość Chrystusa w nas dojrzała w stosunku do bliźnich, do członków tej samej wspólnoty, z którymi razem przeżywaliśmy oazę, i do innych ludzi, którzy także w program tej oazy weszli i których Opatrzność w program tej oazy wprowadziła.

Tak rozumiem dzień wspólnoty. Jest to dzień rachunku, można by powiedzieć rachunku sumienia z dojrzałości, jaką osiągnęliśmy. Jest to równocześnie dzień podziękowania za tę dojrzałość, którą osiągnęliśmy w Chrystusie i przez Chrystusa pomiędzy sobą.

I to jest wszystko, co chciałem wam powiedziedzieć. W tym wszystkim zawiera się wprowadzenie do liturgii eucharystycznej dzisiejszego wieczoru. Bo myślę, że w ten właśnie wieczór, w szczególny sposób w tej liturgii uczestniczycie. Staracie się w szczególny sposób otwierać wasze serca, w szczególny sposób dziękować, w szczególny sposób przepraszać, w szczególny sposób przeżywać jedność i w szczególny sposób o tą jedność prosić. Tę jedność, którą nawiązaliście w czasie oazy z Chrystusem i pomiędzy sobą, dzisiaj rozszerzacie. Na pewno jest to jakaś cząstka wielkiej jedności wszystkich wspólnot oazowych na ziemi polskiej, poza Polską, jest to jakaś cząstka wielkiej jedności Kościoła. Dlatego też dobrze się dzieje, że ten dzień wspólnoty przeżywamy nie tylko sami, że mamy gości i to jak widać gości z różnych stron, i takich, którzy rozumieją nasz język, bo są naszymi sąsiadami, i takich, do których będę musiał powiedzieć kilka słów w innym języku, i takich, którzy nawet bez tego środka porozumienia rozumieją się z nami, bo tę jedność z nami kształtuje Chrystus w Duchu Świętym. To jest tajemnica Kościoła. Jesteśmy, tutaj zgromadzeni, jakimś jego fragmentem, a zarazem jakimś jego pełnym obrazem i za tę jedność szczególnie trzeba nam dziękować i do tej jedności trzeba nam po zakończeniu oazy na nowo i wciąż wytrwale i pokornie dążyć.

Zawsze wspólnota oazowa jest związana z obecnością Niepokalanej. I tutaj także tę obecność wyczuwamy, chociażby w tym watykańskim ogrodzie w Castel Gandolfo, gdzie jest Jej posąg. Ale bardziej niż przez posąg wyczuwamy obecność Matki Bożej przez dobroć, przez pokorę, przez czystość, przez piękno życia, przez to wszystko, co w Niej stanowi szczególną syntezę, a co przez pracę nad sobą, przez program życia oazowego, przez program rekolekcji w nas też jakoś pełniej się zarysowało.

Sprawujmy więc tę wspólnotę eucharystyczną z myślą o Tej, która dała nam Chrystusa − tak jak śpiewamy w naszej polskiej eucharystycznej pieśni: Witaj Jezu. Synu Maryi, Tyś jest Bóg prawdziwy w świętej Hostii.

Ks. F. Blachnicki, Godziny Taboru. Carlsberg-Lublin s. 142-144.

17 VIII 1979

Na zakończenie Dnia Wspólnoty w Castel Gandolfo Oaza podarowała Ojcu świętemu zapaloną świecę prosząc o to, by każdy mógł zapalić od jej ognia swoją świecę. Przy tej ceremonii Ojciec święty do każdego wypowiadał słowa zachęty: Nieś światło dalej. Poszczególni członkowie oazy mogli przy tym wypowiedzieć jedno zdanie do Ojca świętego. Najczęściej było to podjęcie jakiegoś zobowiązania na przyszłość. Potem Ojciec święty rozesłał wszystkich ze światłem słowami:

Chciałbym, abyście w symbolu tej świecy zanieśli Chrystusa do waszych wspólnot i do całej naszej Ojczyzny. To światło świeci już na naszej ziemi od tysiąca z górą lat. Trzeba, aby dzisiaj świeciło nowym blaskiem, który się zapala w waszych wspólnotach, waszych rekolekcjach, waszych oazach i na pewno w szczególny sposób w rzymskiej oazie, która jest bez precedensu w dziejach Ruchu Światło-Życie na naszej ziemi polskiej, ale ufam, że będzie precedensem.

Pragnę teraz wszystkim z całego serca pobłogosławić raz jeszcze, dziękując tym błogosławieństwem Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu za to, że jest naszą jednością, jednością naszych serc, jednością ludu Bożego, jednością Kościoła.

Ks. F. Blachnicki, Godziny Taboru. Carlsberg-Lublin 1989, s. 145-146.
Por. także: Domowy Kościół (1979) nr 21, listopad, s. 25.