1979 Nowy Targ, homilia
1979 Kraków, Skałka

8 VI 1979

W czasie swojej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny Papież w Nowym Targu przewodniczył eucharystycznej liturgii słowa. W homilii przemawiał jak prawdziwy gazda do ludności Podhala, ich językiem, dawał ojcowskie upomnienia. Na końcu pojawiły się słowa wyraźnie adresowane do oaz:

Teraz jeszcze pragnę zwrócić się do młodzieży, która szczególnie umiłowała te strony i tutaj szuka nie tylko fizycznego wytchnienia, ale także duchowego odpoczynku.

Od-począć − napisał kiedyś Norwid − to znaczy począć na nowo. Duchowy odpoczynek człowieka − jak słusznie wyczuwają to tak liczne środowiska młodych − musi prowadzić do odnalezienia i wypracowania w sobie owego nowego stworzenia, o którym mówi święty Paweł. Droga do tego wiedzie poprzez słowo Boże odczytywane i celebrowane z wiarą i miłością i poprzez uczestnictwo w sakramentach, a nade wszystko w Eucharystii. Droga do tego wiedzie poprzez rozumienie i realizację wspólnoty czyli komunii z ludźmi, która rodzi się z komunii z Chrystusem, z Eucharystii. Droga do tego wiedzie także poprzez zrozumienie i realizację ewangelicznej służby czyli diakonii.

Obyście moi drodzy nie ustawali w tym szlachetnym wysiłku, który pozwala wam stawać się świadkami Chrystusa. Świadek w języku biblijnym znaczy martyr.

Polecam was Niepokalanej, Tej, której cały świat oddawał stale błogosławiony O. Maksymilian Maria Kolbe.

Ks. F. Blachnicki, Godziny Taboru. Carlsberg-Lublin 1989, s. 114-115.

8 VI 1979

Urocze i pełne humoru spotkanie z młodzieżą w Krakowie na Skałce podczas pierwszej pielgrzymki Ojca św. do Polski przepełnione było tak wspomnieniami jak i wskazówkami na dalsze działanie Ruchu Światło-Życie i innych grup duszpasterstwa młodzieżowego w diecezji krakowskiej.

W tym, co powiem z kolei, nie chciałbym naruszyć kompetencji, wysokiej kompetencji, dwóch znakomitych duszpasterzy młodzieżowych, z których każdy w archidiecezji krakowskiej − bo o tej mówię w tej chwili − reprezentuje swój kierunek, mianowicie ks. Franciszka Chowańca, który jest archidiecezjalnym duszpasterzem ruchu oazowego czy też liturgicznej służby ołtarza. Zdaje się, że nazwa pierwsza jest pełniejsza. Jest to część ogólnopolskiego ruchu młodzieżowego, Ruchu Światło-Życie, którego krajowym moderatorem jest ks. prof. Franciszek Blachnicki. Z przedstawicielami tego ruchu, w wymiarze krajowym spotkałem się w Nowym Targu, bo tam jest ich stolica, na Podhalu. Od ks. Franciszka Chowańca przechodzę do ks. Antoniego Sołtysika i zaczynam od jego wyglądu zewnętrznego, którym się martwię; strasznie zmizerniał, odkąd mnie tu nie ma. Ksiądz Antoni ma ogromną pasję młodzieżową, pasję do duszpasterstwa młodzieżowego, po prostu go ta pasja zjada. Otwiera się on w kierunku wszystkich grup młodzieżowych. Wiele jego sposobów duszpasterzowania jest podobnych do ruchu oazowego, ale profil nieco odmienny. Znamienne jest na przykład wprowadzenie elementu patriotycznego, elementu kultury narodowej, prócz tego jest jeszcze jedna różnica: oazy trwają dwa tygodnie, a rekolekcje apostolskie jeden tydzień. Taka była różnica... Myślę, że dalej jest. Więcej się nie wdaję w szczegóły.

Moi drodzy, ja wam chcę powiedzieć jedno, mianowicie, że ja nie mam wprawdzie jestem już starszy człowiek − no, nie mam już takiej pasji młodzieżowej jak ks. Antoni czy ks. Franciszek, jestem już starszy człowiek, ale kiedy się zbliżało lato, albo i nawet środek zimy i ruszyły oazy i ruszyły rekolekcje, jeździłem chętnie od grupy do grupy. Najbardziej starałem się trafić na pogodny wieczór. Strasznie lubiłem siadać z wami przy ognisku i słuchać jak śpiewacie i słuchać też czasem jak się wygłupiacie.

Ale moi kochani, najważniejsze jest co innego − to, że stawiacie sobie wysokie wymagania. Ja sam zajmowałem się duszpasterstwem młodzieżowym, sam byłem duszpasterzem akademickim, w pewnym sensie nim zostałem do ostatnich wakacji, może nawet jeszcze i teraz jestem? Zobaczymy... Jednakże muszę się przyznać, że kiedy porównuję wymagania jakie stawiacie na oazach czy chociażby na rekolekcjach apostolskich, przypuszczam, że także i na różnych zgrupowaniach duszpasterstwa akademickiego, muszę przyznać, że uczyniliście ogromny postęp. Stawiacie sobie wymagania i te wysokie wymagania was pociągają, a to jest najwspanialsze.

To jest źródło wiary w młodzież. Mogłoby się zdawać, że ta młodzież współczesna nastawiona jest tylko na doraźne wrażenia, na konsumpcję − jak mówią na Zachodzie. Tymczasem to jest całkiem nieprawda. Ona jest nastawiona na wysokie wymagania. I kiedy się stawia jej wysokie wymagania, praca duszpasterska idzie.

Od was zależy jutrzejszy dzień. Przyjmijcie w duchu odpowiedzialności prostą prawdę, jaka zawierają w sobie słowa tej waszej pięknej piosenki i nieraz proście Chrystusa przez Maryję, abyście temu sprostali. Wy macie przenieść ku przyszłości to całe olbrzymie doświadczenie dziejów, któremu na imię Polska. Jest to doświadczenie trudne, chyba jedno z trudniejszych w świecie, w Europie, w Kościele. Tego trudu się nie lękajcie. Lękajcie się tylko lekkomyślności i małoduszności. Z tego trudnego doświadczenia, któremu na imię Polska, można wydobyć lepszą przyszłość, ale tylko od warunkiem uczciwości, trzeźwości wiary, wolności ducha, siły przekonań.

Bądźcie konsekwentni w swojej wierze.
Bądźcie wierni Matce pięknej miłości: zaufajcie Jej, kształtując waszą własną miłość, tworząc wasze młode rodziny.
Niech Chrystus pozostanie dla was drogą, prawdą i życiem.

Ks. F. Blachnicki, Godziny Taboru. Carlsberg-Lublin 1989, s. 120-122.