1977 Komunikat do parafii
1977 Chochołów

Rok 1977: Szczególne nasilenie walki z oazami, które od samego początku rozwijały się wśród ciągłych szykan i trudności ze strony władz administracyjnych. W obronie oaz stanął znów Metropolita Krakowski, Ks. Kardynał Karol Wojtyła.
 

24 VII 1977

Komunikat Metropolity Krakowskiego wobec stosowania w grupach rekolekcyjnych kontroli i wydania w sumie (w obydwu miesiącach wakacyjnych) kilkudziesięciu decyzji o natychmiastowym rozwiązaniu poszczególnych oaz na terenie województwa nowosądeckiego. Dzięki moralnemu wsparciu Episkopatu, żadna z grup nie wyjechała przed zakończeniem pełnego programu rekolekcji. Komunikat został przekazany do parafii, w których odbywały się tego roku oazy rekolekcyjne.

Wśród gości letnich, wczasowiczów i turystów, którzy przyjęci zostali do waszych domów, znajduje się także młodzież pod opieką księży, sióstr zakonnych i innych katolickich wychowawców, która przybyła w celu odbycia wakacyjnych rekolekcji. Są to tzw. oazy rekolekcyjne organizowane przez duszpasterstwo służby liturgicznej. Dziękuję wam za to, że otworzyliście swoje domy dla tej młodzieży i ufam, że ona przez swoje codzienne uczestnictwo we Mszy świętej, wspólne modlitwy i śpiewy religijne oraz dążenie do życia godnego dzieci Bożych w duchu Ewangelii uprosi błogosławieństwo Boże dla waszych domów i parafii.

Doniesiono mi jednak, że w niektórych miejscowościach lokalne władze administracyjne usiłują wywrzeć nacisk na wynajmujących swoje mieszkania dla naszej młodzieży katolickiej pragnącej pod kierunkiem księży odbyć swoje rekolekcje. Wzywa się właścicieli tych domów do urzędów, do domu przychodzi milicja i przedstawiciele różnych urzędów, wręcza się decyzje natychmiastowego wykwaterowania rzekomych nielegalnych obozów i  kolonii, nakłada się w trybie doraźnym lub przez kolegia, wysokie kary pieniężne za rzekome przekroczenie przepisów, które nie istnieją. Chciałbym stwierdzić, że wszystkie powyższe szykany są bezprawne i są przejawem nadużycia władzy administracyjnej dla celów dyskryminacji religijnej. Oazy rekolekcyjne są bowiem akcją duszpasterską legalną od kilkunastu lat prowadzoną przez Kościół z polecenia Episkopatu, w stosunku do której władze centralne nie wysuwają żadnych zastrzeżeń. Akcja ta powinna się cieszyć życzliwym poparciem władz terenowych, mających poczucie odpowiedzialności za prawdziwe dobro społeczeństwa, albowiem jest to akcja wychowania młodzieży na uczciwych ludzi, poddanych dyscyplinie moralnej i służących bezinteresownie Bogu i bliźnim w społeczeństwie.

Oczekujemy więc, że nasza młodzież traktowana będzie sprawiedliwie, na zasadach równości ze wszystkimi obywatelami naszej ojczyzny i że nie będzie się stosowało praw wyjątkowych w stosunku do właścicieli domów przyjmujących do siebie młodzież katolicką.

Gdyby jednak w dalszym ciągu miały miejsce tego rodzaju trudności, zapewniam was, że Krajowe Duszpasterstwo Służby Liturgicznej, które z ramienia Episkopatu Polski organizuje oazy rekolekcyjne, będzie służyło wam pomocą prawną i materialną w wypadku wymierzenia niesprawiedliwych kar i podatków.

Błogosławię wszystkim, którzy w duchu chrześcijańskiej gościnności, otwierają swoje serca i domy dla naszej katolickiej młodzieży w czasie wakacji i którzy gotowi są nawet znosić prześladowanie dla sprawiedliwości.

Ks. F. Blachnicki, Godziny Taboru. Carlsberg-Lublin 1989, s. 85-86.

15 VIII 1977

Po powrocie z urlopu Kardynał osobiście odwiedził oazy umacniając je na duchu. Uczestniczył w dniu wspólnoty w Zakopanem-Olczy oraz w Chochołowie, gdzie skierował do uczestników oaz następujące przemówienie.

Moi Drodzy, bardzo się cieszę, że mogę spotkać się z Wami na dniu wspólnoty w Chochołowie.

Już w poprzednim miejscu, gdzie byłem z ks. prof. F. Blachnickim, mianowicie w Olczy-Zakopanem spotkałem również uczestników oaz z tamtego rejonu, przede wszystkim z Brzegów i Olczy. Na dniu wspólnoty powiedziałem, że wielką radością jest dla mnie, iż oazy przesunęły się od Pienin do Tatr. A tutaj już przesuwacie się poza Tatry, w stronę Orawy, podchodzicie pod Babią Górę. To jest wielka radość biskupa, dla którego te tereny są terenem jego Kościoła, Kościoła krakowskiego. Cieszę się z tego, że na tych tak bardzo uroczych terenach dokonuje się to wszystko, co dokonuje się poprzez oazy, przez Ruch Światło-Życie. A co się dokonuje, to słyszymy w świadectwach. Żałuję, że nie mogę tu wszystkich wysłuchać, bo są to naprawdę wypowiedzi na wagę złota. Ale wystarczy chociaż jedno czy drugie – tak, jak przed chwilą – wypowiedziane świadectwo, ażeby się przekonać, jak głębokie rekolekcje przeżyliście na oazach.

Jesteście w kościele w Chochołowie i o tym trzeba też powiedzieć parę słów. Może zresztą wiecie: ten kościół ma swoją szczególną historię. Ten kościół został zbudowany przez ks. Wojciecha Blaszyńskiego. Ksiądz W. Blaszyński żył w XIX wieku, był tutejszym rodakiem. Pochodził z Chochołowa. Natomiast proboszczem był w zapadłej wsi, w Sidzinie. Będąc proboszczem w Sidzinie postarał się o środki, a nie było to na pewno rzeczą łatwą, ażeby w swej rodzinnej parafii, to znaczy w Chochołowie zbudować duży, okazały kościół. To jest właśnie ten, w którym się znajdujemy. Zresztą tu, w tym kościele, poniósł śmierć. Spadła belka z rusztowania i zabiła go na miejscu. Jednakże ks. W. Blaszyński pozostaje w tradycji duszpasterstwa polskiego, zwłaszcza małopolskiego jako człowiek, który w tamtych czasach, przeszło sto lat temu (umarł w 1866) zapoczątkował odnowę. Odnowę, można by powiedzieć w języku dzisiejszym, charyzmatyczną tzn. płynącą ze szczególnego daru Ducha Świętego, którego to daru udziela Bóg szczodrobliwie. Duch Święty, Duch, który tchnie kędy chce, udziela tego daru ludziom dla ich dobra, nie tylko dla ich osobistego zbawienia, ale dla dobra innych, dla dobra wspólnoty. Ksiądz W. Blaszyński, w swoich czasach, ten swój charyzmat wyraził przez ruch: ruch, który nosił nazwę Sidzinian. Nazwa, oczywiście, pochodzi od parafii, w której był proboszczem. Był proboszczem w Sidzinie i skupiał przy sobie osoby, przede wszystkim kobiety, dziewczęta, ale także i mężczyzn, którzy pogłębiali swoją wiarę, swoje wykształcenie religijne, uczyli się katechizmu, pogłębiali swoją pobożność i byli można by to znowu wyrazić w języku dzisiejszym animatorami w swoim środowisku. Skutki tego ruchu, tak zwanego ruchu sidziniarskiego, zapoczątkowanego przez ks. W. Blaszyńskiego przed przeszło stu laty, trwały dość długo, jeszcze do I wojny światowej. Sławny gazda Piotr Borowy, który tutaj, na Orawie, walczył o polskość naszego kraju, był właśnie także sidzinianinem, duchowym potomkiem ks. W. Blaszyńskiego.

Wspominam o tym dlatego, ponieważ miejsce, na którym się znajdujemy, tzn. kościół w Chochołowie, niejako zobowiązuje do przypomnienia tej postaci. Ale wspominam o tym także dlatego, ponieważ w naszych czasach, w naszym stuleciu, w warunkach innych, a nie mniej trudnych niż tamte, potrzebny jest znowu taki ruch. Tamte czasy, to były rozbiory i józefinizm. Nie wiem, czy wiecie co to znaczy trudno na ten temat dłużej się rozwodzić. Józefinizm oznaczał pewne skostnienie Kościoła, sprowadzenie go do ram tylko administracyjno-prawniczych, z dużym nadzorem władzy państwowej, austriackiej, zaborczej.

W naszych czasach mamy do czynienia raczej z walczącym ateizmem. Otóż w naszych czasach na pewno potrzebny jest znowu taki ruch i ja myślę, że ten ruch wy właśnie reprezentujecie. Już nie posunę się do tego, żeby nazwiska porównać, bo tamten ksiądz się nazywał Blaszyński, a ten nazywa się Blachnicki.

Oczywiście, oblicze waszego ruchu jest inne. Jest to ruch młodzieżowy, ale sidzinianki też kiedyś były młode, a wy się także trochę od tego czasu postarzejecie; zresztą dochodzą do was i starsi, słyszę, że są oazy rodzin, małżeństw. Otóż ważne jest to, że w swoim ruchu niesiecie wielką sprawę odnowy Kościoła. Sprawę niesłychanie ważną zawsze, a szczególnie ważną teraz, po Soborze Watykańskim II. A sprawa odnowy Kościoła jest zawsze sprawą odnowy człowieka. Kościół jest najgłębszą sprawą ludzką, ponieważ jest Mistycznym Ciałem Człowieka-Boga. Nie może być głębszej formuły, nie może być pełniejszego wyrazu w sprawie człowieka, jak Jezus Chrystus, a więc Kościół, który jest Jego Mistycznym Ciałem. To, co znajdujecie w oazach, czemu dajecie świadectwo, to nic innego, tylko właśnie sprawa człowieka. Dzisiaj te perspektywy próbuje się zacieśnić: pomniejszyć ludzi, ograniczyć człowieka przede wszystkim w jego poglądzie na świat i na siebie samego. I właśnie tutaj Duch tchnie, Duch tchnie kędy chce, a przede wszystkim tam, gdzie trzeba, ażeby ten człowiek zwłaszcza młody człowiek na ziemi polskiej odnajdywał pełne widzenie siebie we wspólnocie, w oazie. W oazie, w Kościele.

Dużo by jeszcze było do powiedzenia. Wiem, że wasi moderatorzy-księża i gospodarze którzy was goszczą, mieli trudności. Nawet już po drodze mi tu o tym wspominano. Dzięki Bogu, że się nie załamali w tych trudnościach, że oazy wszystkie przetrwały. Będziemy sobie radzić wspólnie.

Moi Drodzy, ja już byłem w Harkabuzie, tam, gdzie najbardziej dokuczali (przynajmniej jeśli chodzi o oazy krakowskie) gospodarzom. Z nimi rozmawiałem. Będziemy sobie radzić wspólnie, bo prawo jest z nami. Trudno jest o jakieś drobiazgi, o jakieś gaśnice, albo o coś tam, dokuczać ludziom, dlatego że przyjęli młodzież katolicką, która chce służyć odnowie człowieka, swojej własnej odnowie i odnowie narodu.

Bogu dzięki, że są te oazy! Przecież to jest front walki o człowieka w Polsce! Front walki o człowieka. Wiemy, co jest po stronie przeciwnej: jakie spłycenie, jaki minimalizm, jaka postawa wobec życia. To jest front walki o człowieka w Polsce, więc będziemy sobie radzić.

Moi Kochani, kończę, bo się spóźnię do Ludźmierza. A tam będę miał do czynienia z prawdziwymi góralami XX wieku i nie chcę się im narazić.

W Ludźmierzu czczą dzisiaj Matkę Boską. 15 sierpnia 1963 roku była koronacja statuy Matki Bożej, można powiedzieć: Gaździny Podhalańskiej, albo Królowej Tatr, jak kto woli. Muszę tam zdążyć, ale zanim tam odjadę, proszę żebyście jeszcze zaśpiewali jedną piosenkę, mianowicie: Jesteśmy świątynią. Bo jesteście tutaj w kościele chochołowskim i jesteście świątynią.

Zauważyłem jedną rzecz, mianowicie że tutaj macie orkiestrę z trąbą. Jeszcze nigdy nie widziałem na oazie muzyki z trąbką. Widziałem już skrzypce, ale trąbki nie widziałem. Myślę, że ks. W. Blaszyński cieszy się w niebie z tego, że w tym kościele, który on zbudował i w którym śmierć poniósł, tak śpiewacie. Że tak śpiewa, przeszło sto lat po jego śmierci, młodzież polska. Myślę, że się cieszy.

A parafianie chochołowscy też się cieszą. Dziękuję im za ich gościnność dla was, zarówno w domach jak i w kościele, Mają tutaj odpust na św. Jacka. Niech ten odpust przyniesie im jak najwięcej łaski, błogosławieństwa, zarówno im, jak też nowemu proboszczowi, który tutaj jest od niedawna (poprzedni umarł w czerwcu). O tym wszystkim powinniście wiedzieć, skoro jesteście gośćmi w Chochołowie.