Jan Paweł II do Ruchu Światło-Życie

9 X 1972

Homilia dla uczestników oazowego dnia wspólnoty w kaplicy rezydencji Kardynała w Krakowie w 27 niedzielę w ciągu roku A do czytań: Iz 5, 1-7; Flp 4, 6-9; Mt 21, 33-43.

Słyszymy w dzisiejszej liturgii słowa o winnicy. Słyszymy w pierwszym czytaniu z proroka Izajasza, słyszymy także w Ewangelii według św. Mateusza.

Co to jest winnica – wiemy: pole na którym uprawia się wino, winorośle, winogrona; z nich potem tłoczy się wino. Oczywiście, że jest to pole uprawne. Tak, jak są uprawne pola w naszym kraju, na których uprawia się zboże, czy też różne jarzyny, tak są uprawne pola na południu, na których uprawia się wino.

Winnica w dzisiejszej liturgii słowa oznacza Kościół: lud Boży, rodzinę ludzką zgromadzoną w Kościele. O tej winnicy śpiewa swoją pieśń prorok Izajasz, a jest to, jak słyszeliśmy, pieśń miłości ku winnicy. W tym miejscu więc prorok Izajasz służy jak gdyby jako wyraz, jako wargi samego Jezusa Chrystusa, który wciąż śpiewa swoją pieśń miłości do Kościoła, do ludu Bożego, do rodziny ludzkiej żyjącej w Kościele, do każdego człowieka. Ta pieśń miłości Jezusa Chrystusa do Kościoła jest wciąż ta sama; a jednak z pokolenia na pokolenie zmienia się jej wyraz, zmieniają się jej okoliczności. Myślę, że taką pieśń miłości do Kościoła, do ludu Bożego, do rodziny ludzkiej wyśpiewał Chrystus w naszej epoce przez Sobór. A głównym słowem tego Soboru jest odnowa, odnowa Kościoła. Chrystus, który miłuje Kościół, który miłuje człowieka, pragnie odnowy Kościoła i odnowy człowieka w Kościele. Takie jest bowiem prawo miłości, że pragniemy dobra: dobra potrzebnego wciąż na nowo.

Dlaczego mówię tutaj naprzód o odnowie Kościoła? Dlatego, ponieważ ta odnowa dokonuje się poczynając od liturgii. I właśnie wy to robicie w waszych wspólnotach. W tych wspólnotach, które znajdują się w poszczególnych parafiach, w tych wspólnotach, które spotykają się latem na oazach – wy to czynicie. Służba liturgiczna, służba lektorów, ministrantów, służba scholi, to wszystko są środki, poprzez które dokonuje się także odnowa Kościoła, odnowa świadomości Kościoła. Bo liturgia, jak my wszyscy biskupi na Soborze Watykańskim II uświadomiliśmy sobie, jest jak gdyby takim wziernikiem, przez który widać Kościół i widać go najgłębiej.

Wiecie dobrze o tym, że pragniemy teraz tą odnowę powszechną, którą Sobór Watykański II zapoczątkował, przeprowadzić w Kościele krakowskim poprzez synod. I również dla tego dzieła liturgia jest jakimś punktem wyjścia. Dlatego też ten ruch skoncentrowany, osadzony na służbie liturgicznej, na wspólnotach służby ołtarza, słusznie się nazywa Ruchem Żywego Kościoła.

W czasie liturgii słyszymy słowo Boże mówione i śpiewane. Kiedy to słowo Boże do nas dociera czy pięknie wypowiadane, czy pięknie śpiewane, pamiętajcie, że poprzez nie stale odzywa się ta odwieczna pieśń Chrystusa: pomagacie śpiewać w waszych wspólnotach, w waszych parafiach, pomagacie śpiewać w całym Kościele krakowskim. I niech ten śpiew młodego pokolenia będzie dobrym wstępem do odnowy Kościoła krakowskiego poprzez synod, tak jak Konstytucja o Liturgii, pierwsza ze wszystkich, jakie uchwalił Sobór Watykański II była wstępem do dzieła odnowy Kościoła na naszym soborze.

Pieśń miłości do Kościoła, do winnicy, którą śpiewa Pan Jezus, jest to zarazem pieśń miłości do każdego człowieka, bez wyjątku. Myślę, że ta pieśń rozbrzmiewa w sposób szczególny w młodych duszach. Pamiętajcie, że Chrystus was kocha, bez wyjątku. I każdą i każdego miłuje jedyną i niepowtarzalną miłością, która najpełniej odpowiada całej twojej istocie. Ponieważ to jest twój Stwórca, który cię zna wcześniej niż się stałeś. Ponieważ to jest twój Odkupiciel, który zapłacił za ciebie niepowtarzalną cenę: cenę krwi, cenę miłości. Cena krwi i śpiew miłości łączy się w ustach i w sercu naszego Odkupiciela.

Dlatego też starajcie się zrozumieć ten śpiew, przyjąć tę zapłatę. Zrozumieć poprzez jedno i drugie ogromną wartość swojego człowieczeństwa, swojej duszy nieśmiertelnej, swojej dziewczęcej i chłopięcej godności, swojego życiowego powołania. Niech to co czynicie, cała wasza praca wewnętrzna na oazach i w parafiach temu dopomaga. Odnowa Kościoła nie dokona się bez odnowy człowieka. Człowiek musi na nowo głębiej zrozumieć kim jest. Kim jest w oczach Boga, jakie jest jego powołanie. I to zrozumienie to jest właśnie fundament odnowy Kościoła.

Zauważyliście w dzisiejszej Ewangelii, że św. Mateusz przytacza słowa ze Starego Testamentu, a słowa te mówią, że Jezus Chrystus jest dla nas Bogiem i Człowiekiem, Odkupicielem i Pokarmem. Pamiętajmy, że jest także kamieniem.

Kiedy myślimy: Odkupiciel, kiedy myślimy: Bóg, wznosimy oczy ku niebu, ku górze. Kiedy myślimy: Pokarm – zwracamy się do naszego wnętrza. Jedno i drugie jest prawdziwe: Chrystus jest w górze i Chrystus jest w nas. Tak bardzo pragnie Bóg-Człowiek być w nas, ożywiać nas, tworzyć nasze człowieczeństwo, nasze ludzkie życie – razem z nami.

Ale Chrystus jest także jak gdyby pod naszymi stopami: tak, jak kamień węgielny. Jest tym kamieniem, który trzyma całą budowlę: całe kształtowanie świadomości i charakteru człowieka. Poprzez to sprawia wciąż nową odnowę.

Niech i to spotkanie w moim domu, z którego bardzo się cieszę, posłuży temu wielkiemu dziełu: Waszej osobistej i wspólnej odnowie w Chrystusie, do którego tak gorliwie i Wy, i Wasi duszpasterze wciągnęliście się i nadal z taką gorliwością w nim uczestniczycie.

Ks. F. Blachnicki, Godziny Taboru. Carlsberg-Lublin 1989, s. 41-43.