Jan Paweł II do Ruchu Światło-Życie

1972 Poronin homilia

20 IX 1972

Homilia do moderatorów krakowskich w Poroninie podczas dnia wspólnoty podsumowującego doświadczenia oaz rekolekcyjnych i wprowadzającego w roczną pracę po-oazową.

Codziennie odmawiamy Skład Apostolski i wypowiadamy w nim te słowa: Wierzę ... w święty Kościół powszechny. Nasza epoka została w szczególny sposób wezwana do wiary w Kościół święty. Wyrazem tego wezwania stał się Sobór Watykański II, który całą swoją uwagę skupił na Kościele. Rozważania soborowe dotyczą Kościoła jako prawdy wiary, ale jednocześnie dotyczą Kościoła jako żywej rzeczywistości. Wiara w Kościół odnosi się bowiem nie tylko do treści istniejącej poza nami, lecz wraca do każdego z nas i do nas wszystkich. Mówi nam to wyznanie, że wszyscy i ty, każdy, to przecież jest Kościół. Nie jest on poza tobą, poza wami.

Żyjemy więc w epoce, w której idąc za szczególnym prowadzeniem Ducha Świętego, mamy na nowo odkryć wiarę w Kościół i pogłębić ją. Myślę, że właśnie wiara w Kościół i dążenie do jej pogłębienia, stoi u podstaw tego ruchu, który tutaj dzisiaj wyraża się przez obecnych kapłanów, a także przez obecnych tutaj świeckich. Ruch Żywego Kościoła, to nic innego jak przetłumaczone na język naszego życia katolickiego w Polsce wezwanie Soboru Watykańskiego II do pogłębionej i urzeczywistnionej aż do końca wiary w Kościół.

Jest rzeczą znamienną dla waszych wspólnot, że odkrywacie Kościół przede wszystkim w ludziach przyszłości, w młodzieży. W epoce, w której się bardzo wiele krytycznych sądów wypowiada na temat młodzieży, kiedy się często załamuje nad nią ręce, okazujecie waszą inicjatywą i doświadczeniem, że w naszej młodzieży, w tej kilkunastoletniej, przeduniwersyteckiej młodzieży szkół średnich tkwią jakieś olbrzymie pokłady dobra, możliwości dobra i zapotrzebowania na to dobro, które przynosi Kościół i które realizuje się w każdym człowieku i zarazem ludzkiej wspólnocie. Okazuje się więc dowodnie, że trzeba mieć wiarę w młodzież. Wiara w Kościół zamienia się na naszych oczach w jakiś społeczny proces wiary w młode pokolenie, to jest w Kościół jutra, w Kościół przyszłości. Oni mają odkryć w sobie tę rzeczywistość, której na imię Kościół, lud Boży, Ciało Mistyczne Chrystusa. I mają potwierdzić tę rzeczyw istość. A jest to rzeczywistość bogata, złożona z wielu dróg, z wielu powołań. Sobór Watykański II uczy nas w całym swoim magisterium, jak w jedności ludu Bożego każdy człowiek znajduje swoją własną drogę. I ta wspólnota, którą tworzymy w Chrystusie przez łaskę, nie tylko nam własnych dróg nie odbiera, ale jeszcze lepiej ją wyznacza, jeszcze jaśniej ukazuje, jeszcze pełniej indywidualizuje, tak, że człowiek właśnie we wspólnocie i przez wspólnotę Kościoła – we wspólnocie i przez wspólnotę w Chrystusie – najbardziej znajduje siebie i najbardziej siebie potwierdza. Wystarczy się przysłuchać na waszych spotkaniach, na waszych godzinach świadectwa temu, co mówią młodzi, kilkunastoletni chłopcy i dziewczęta o tym, jak przeżyli oazę, jak przeżyli wędrówkę otwartych oczu, jak przeżyli godzinę świadectwa itd., ażeby ta wielka prawda stanęła nam niejako twarzą w twarz, żeby się pojawiła tuż przed nami.

I oto wtedy, gdy może łamiemy ręce, gdy myślimy o młodzieży źle, nie obwiniając jej zresztą, tylko myśląc, że to jest jakaś konsekwencja systemu, prądów, epoki, kryzysu cywilizacji, wówczas przed naszymi oczyma wyrastają takie żywe świadectwa ludzkiej i chrześcijańskiej dojrzałości, które o Kościele świadczą i które są Kościołem.

Mam przed oczyma, wokół siebie, przede wszystkim kapłanów. Tych kapłanów, którzy po tegorocznych oazach spotkali się tutaj, żeby raz jeszcze swoje doświadczenia przemyśleć. Myślę więc, drodzy Bracia, że jest to równocześnie ogromny bodziec dla naszego powołania kapłańskiego, kiedy widzimy, jak żyje Chrystus w duszach, jak On się w młodych sercach objawia i potwierdza. Wówczas przez to samo jak gdyby dosięgamy samego nerwu życia, samej istoty naszego kapłańskiego powołania. Przecież my jesteśmy po to, żeby Chrystus rodził się w duszach i w nich rósł. Kiedy to się dokonuje i ujawnia, wówczas nasze powołanie kapłańskie nabiera jakichś nowych wartości, treści, na nowo kształtuje się i gruntuje. Widzimy jego sens, widzimy jego bogactwo. Cieszymy się z tego, że możemy być kapłanami i że możemy służyć ludziom, że możemy tak służyć młodzieży i tak na żywo budować Kościół.

Drodzy Bracia, sprawa duszpasterstwa młodzieży, apostolstwa młodzieży, sprawa ich przyszłości, ich ludzkiego i chrześcijańskiego powołania to jest wielka i wspaniała sprawa. Jest ona taką z wielu powodów. Można by powiedzieć, że również z powodów humanistycznych: przecież ten młody człowiek, właśnie w wieku swoich kilkunastu lat najbardziej się tworzy, najwięcej decyduje o tym, jakim będzie człowiekiem w przyszłości.

Ale oprócz tego są oczywiście powody ewangeliczne. Pan Jezus zwracał się do młodzieńca, pokazywał jemu drogę, która prowadzi za Nim, za Chrystusem – drogę naśladowania. Pan Jezus zwracał się do wszystkich młodych dusz przez tego właśnie młodzieńca ewangelicznego. Dlatego okres młodości jest okresem budzenia się wszystkich powołań w Kościele i tych powołań kapłańskich czy zakonnych, o które dzisiaj – wedle tradycji suchych dni jesiennych – w całym Kościele się modlimy i także tych powołań świeckich, tych powołań chrześcijańskich, powołań apostolskich wśród laikatu, które tak wielką mają wagę i takie znaczenie dla życia Kościoła.

Niechaj więc modlitwa wspólna, którą dzisiaj zanosimy przy tym ołtarzu, będzie modlitwą za nas, kapłanów, i niech będzie modlitwą za młodzież. Za młodzież: za to wszystko, co czeka w jej młodych duszach na przebudzenie; za ten cały potencjał Ewangelii, łaski i Kościoła, który ma być wyzwolony; za to wszystko, czemu ma służyć nasze kapłaństwo i przez nasze kapłaństwo ma się wzajemnie wzbogacić. Niech to będzie modlitwa o powołania, o powołania w najszerszym, eklezjalnym znaczeniu, jak nas uczy Sobór Watykański II idąc za Ewangelią Chrystusa.

Ks. F. Blachnicki, Godziny Taboru. Carlsberg-Lublin 1989, s. 21-24.