1971 Księga pamiątkowa
1972 Błyszcz
1972 Tylmanowa

14 VIII 1971

Wpis do księgi pamiątkowej przechowywanej w Centrali Ruchu Światło-Życie w Krościenku na Kopiej Górce przy okazji odwiedzin grup rekolekcyjnych i&bnsp;sprawowania dla nich Eucharystii w kaplicy Dobrego Pasterza.

W rocznicę śmierci męczeńskiej i błogosławionej Sł. B. O. Maksymiliana Kolbe, który „zapatrzył się” w Niepokalaną, Łaski Pełną, Wniebowziętą i stał się Waszym natchnieniem z serdecznym życzeniem błogosławieństwa Bożego.

Ϯ Karol kard. Wojtyła

16 VIII 1972

Homilia podczas dnia wspólnoty na górze Błyszcz (Tabor) we Mszy św. dla 25 grup oazowych to znaczy około 700 osób, w koncelebrze z około pięćdziesięciu księżmi, pod presją wiszącej nad głowami burzy.

W Eucharystii ofiarujemy Ojcu w ofierze składanej przez Jego Syna całe stworzenie. I właśnie dlatego wyszliśmy tutaj na ten szczyt, ażeby ofiarować całe stworzenie, całą ziemię. Tak jak się modlimy we wspaniałym kantyku trzech młodzieńców, prosząc, ażeby wszystkie dzieła Pańskie błogosławiły Stwórcę: i góry, i lasy, i doliny, i rzeki, i morza, i deszcz, i chmury, i słońce, i&bnsp;księżyc, tak tutaj chcemy to wyrazić Najświętszą Ofiarą. Prosimy Pana Jezusa, Syna Przedwiecznego, ażeby przyjął od nas, przez naszą posługę całe stworzenie, zwłaszcza to, które nas tutaj otacza, i żeby ofiarował je Ojcu, a&bnsp;Ojciec aby uczynił je dla nas łaskawym.

Wśród stworzeń ofiarujemy też w Eucharystii ludzi, którzy są najdoskonalszym dziełem Stwórcy na tej ziemi. Zawsze ofiarujemy ludzi! Ten, którego ofiarę sprawujemy w&bnsp;sposób bezkrwawy, sam stał się człowiekiem po to, ażeby ludzie w Nim i przez Niego mogli stawać się żywym i wiecznym darem dla Ojca.

Ofiarujemy ludzi! Przede wszystkim tych, którzy są obecni w naszym eucharystycznym zgromadzeniu. Ale nie tylko nas, lecz oddajemy Ojcu wszystkich ludzi, wszystkie kręgi z nami zespolone, cały Kościół krakowski i tarnowski, wszystkie Kościoły, które są tutaj reprezentowane przez kapłanów i&bnsp;przez was – lektorów i kantorki. Oddajemy Ojcu wszystkie Kościoły naszej ziemi i spoza niej, bo są przecież wśród nas także goście spoza ziemi polskiej. Ofiarujemy całą ludzkość, a szczególnie wszystkich chrześcijan prosząc, ażeby ta Chrystusowa Ofiara przyczyniła się do jedności chrześcijan, do jedności Kościoła, który jest jeden w Chrystusie, ale jest podzielony w ludziach. Prosimy, ażeby i w ludziach zapanowała ta jedność Kościoła, jaka jest w Chrystusie. Takie są nasze gorące, żarliwe pragnienia i takie są nasze modlitwy przepełniające tę Ofiarę Chleba i Wina, którą mamy wspólnie na tym miejscu Ojcu przez Syna w Duchu Świętym ofiarować. Amen.

Ks. F. Blachnicki, Godziny Taboru, Carlsberg-Lublin 1989, s. 13-14.

16 VIII 1972

Przemówienie w Tylmanowej podczas dnia wspólnoty po wysłuchaniu świadectw złożonych przez uczestników poszczególnych grup rekolekcyjnych.

Dużą satysfakcją było dla mnie to popołudnie. Przede wszystkim dlatego, że jest mi osobiście bliski ten styl życia. Mogę powiedzieć, że w jakiś sposób praktykowałem go już dawniej z waszymi – no... przynajmniej starszymi kolegami i koleżankami, a może często z  waszymi rodzicami, bo życie idzie naprzód. Muszę równocześnie stwierdzić, że wtedy, kiedyśmy to wspólnie praktykowali, nie było to tak głębokie, tak dojrzałe i tak soborowe, jak w waszym wydaniu. Podkreślam szczególnie wydarzenie Soboru, który się odbył w czasie od tamtych naszych doświadczeń podobnego stylu życia do waszego doświadczenia oazy. Na Soborze przeżyliśmy, przemodliliśmy i przemyśleliśmy na nowo tajemnicę Kościoła.

Kiedy uczestniczę w tym spotkaniu wieczornym, znajdując w nim jak gdyby odzwierciedlenie wszystkiego, co się dzieje w oazach, to widzę, jak bardzo do waszych oaz weszła soborowa wizja Kościoła, jak żywy jest jego obraz w waszym doświadczeniu, w waszym przeżyciu. I to jest czymś ogromnie bliskim dla mnie nie tylko osobiście, ze względu na wspomnienia przeszłości, które częściowo są podobne do waszych doświadczeń, ale dla mnie jako dla biskupa, dla którego Sobór i obraz Kościoła przez ten Sobór wyłoniony stał się jakąś szczególną, a nawet centralną treścią życia. Oczywiście, że takie jedno popołudnie pozwala tylko w małej części wejrzeć w całość, ale daje jakiś obraz tej całości. Myślę, że jest ona o wiele bogatsza, aniżeli mogłem dostrzec i przeżyć z wami w ciągu tego jednego popołudnia, kiedy się dzieliliście swoim świadectwem podczas sprawozdania z poszczególnych oaz.

Bardzo się cieszę, że trafiłem tutaj na takie okoliczności. Zresztą wasz Ojciec, jak o nim mówicie, organizator zarazem Ruchu Żywego Kościoła, już tak wszystko dobrze zaplanował, ażeby mnie wyprowadzić na możliwie najwyższą górę. Jednakże wiedział, że ja się tym nie załamię. Bardzo mi to odpowiadało, żeby jeszcze jedną Mszę św. w tym roku odprawić na łonie natury i w takich szczególnych okolicznościach. Przyznam się, że jeszcze w tak licznym gronie nie koncelebrowałem pod gołym niebem i na górach. Pod gołym niebem to już, na Monte Cassino, ale na górach to jeszcze nie, zwłaszcza na Soblach (bo ja przynajmniej tak te góry nazywam, tam za Dunajcem: Soble). I mam z nimi osobiście związane takie dość surowe wspomnienia. Więc bardzo się z tego cieszę. I cieszę się z tego, żeśmy tam zostali zlani przez deszcz, ale nie tak ostatecznie. Gorzej by było, gdybyśmy byli zlani ostatecznie. To wszystko było tak brzegiem światła, brzegiem cienia, brzegiem burzy, brzegiem słońca, brzegiem deszczu, brzegiem suszy. W każdym razie ostatecznie nie byliśmy zlani, przynajmniej ja nie. A jeżeli ktoś ma inne doświadczenia, niech wystąpi. Wszystko dobrze się więc skończyło i wróciliśmy do Tylmanowej. Miało to także i tę dobrą stronę, że nie wracaliśmy w nocy.

Wreszcie ostatnia myśl, która mi się nasuwa, kiedy słyszę: oaza. Kiedy słyszę to słowo odmieniane przez tyle ust ivpojawiające się w tylu sprawozdaniach różnych grup: kapłańskich i kleryckich, i pań katechetek, i wreszcie młodzieży, i Polaków, i Włochów, i Łużyczan, wtedy myślę sobie: jeżeli jest oaza, to znaczy, że niestety jest pustynia, bo oaza ma rację bytu tylko na pustyni. Tam, gdzie nie ma pustyni, nie ma oaz. Otóż to jest jakiś podtekst tej prawdy, którą wy tutaj wyrażacie i przeżywacie.

To oczywiste, że jest pustynia. Nie może nas ona jednak zniechęcać, może nas tylko zachęcić, ażeby było jak najwięcej oaz. Pustynia jest bowiem tylko wtedy groźna, jeżeli na niej nie ma oazy, jeżeli oazy są bardzo rzadko, bardzo daleko. Wtedy można naprawdę, jak tutaj jeden z Was powiedział, umrzeć z pragnienia. Ale jeżeli oazy są, jeżeli są dość gęsto, blisko siebie, to nawet pustynia nie jest groźna. Można przez nią przejechać. Taka przejażdżka po pustyni na wielbłądzie może być nawet dla kogoś całkiem interesująca. Ale żarty na bok. Ja myślę, moi drodzy, że jest bardzo głęboka prawda w nazwie: OAZA. W jakimś znaczeniu życie jest jednak pustynią. Grozi nam pustynia. Powiem jeszcze inaczej: groziłaby nam pustynia, gdybyśmy nie tworzyli oaz.

I teraz drugi wniosek z tego wyprowadzam: jesteście tutaj na oazie, jest was tutaj wielu. Myślę, że na tej oazie poniekąd każdy z was staje się oazą po to, ażeby wrócić na pustynię i żeby tę pustynię zagęścić oazami. Może to spojrzenie, które tutaj wnoszę, jest nieco inne aniżeli wasze. Wy patrzycie bardziej od wewnątrz, od strony waszego przeżycia. Ja na to patrzę jeszcze inaczej. Patrzę pod kątem życia naszego społeczeństwa, pod kątem życia naszej młodzieży, pod kątem wielkich zmagań, które się w tej chwili toczą, jeżeli chodzi o styl życia, o pewien świat wartości, o poziom duchowy naszego całego społeczeństwa, a zwłaszcza naszej młodzieży. Od tego zależy cała nasza przyszłość, społeczeństwo jutra.

Dlatego wracam do mojego wniosku: jesteście tutaj na oazie, trzeba, ażeby każdy z was wziął tę oazę w siebie i żeby się stał taką oazą i żeby tymi oazami zagęścić jak najbardziej pustynię. Wtedy ona nie będzie groźna. To jest równocześnie życzenie, które wam przekazuję z całego serca, wszystkim tutaj zgromadzonym, wszystkim oazom i waszemu Ojcu i organizatorowi, który ten Ruch Żywego Kościoła zainicjował i rozwija z roku na rok. Niech Bóg za wstawiennictwem Matki Niepokalanej i Jej umiłowanego sługi, błogosławionego Maksymiliana, pozwoli oazami zagęścić pustynię, która nam grozi, aby już nie była groźna.

Ks. F. Blachnicki, Godziny Taboru, Carlsberg-Lublin 1989, s. 17-19.